Επόμενη μέρα

«Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις προβλέψεις, ιδίως για το μέλλον», φέρεται νά είπε ο Μαρκ Τουαίν. Έτσι λοιπόν, διαψεύδοντας τους κάθε λογής προβλέπτες, το δημοψήφισμα έβγαλε 61,3% ΟΧΙ και 38,7% ΝΑΙ και ανήκει πλέον στο ιστορικό παρελθόν. Οι άμεσες συνέπειές του (ως παράπλευρα οφέλη θα τις χαρακτήριζα) είναι ότι απεχώρησαν («διότι θα βοηθήσουν με την απουσία τους») ο Α. Σαμαράς από την ηγεσία της Ν. Δημοκρατίας και ο Γ. Βαρουφάκης από το Υπουργείο Οικονομικών. Ουδείς αναντικατάστατος. Όπως όμως ρωτούσε η παλιά διαφήμιση του Χρυσού Οδηγού, και τώρα τι κάνουμε;
     Ως μόνη λύση θα έβλεπα την εθνική (υπερκομματική) διαπραγμάτευση προς τα έξω και την εθνική (υπερκομματική) ανασυγκρότηση προς τα έσω. Η μία χωρίς την άλλη δεν γίνεται. Αν κάτι πρέπει να αλλάξει στη χώρα, δεν θα είναι επειδή το θέλησε η αριστερά ή το πρότεινε η δεξιά, αλλά επειδή είναι αντικειμενικά στρεβλό. Όπως κάθε σπίτι και κάθε νοικοκύρης μαθαίνει να κάνει το κουμάντο του διαφορετικά απ’ ό,τι πριν, έτσι και ως σύνολο οφείλουμε να μάθουμε νέο τρόπο του ‘δημοσίως πολιτεύεσθαι’, απλούστατα διότι δεν γίνεται αλλιώς. Τα όποια μέτρα--ασφαλιστικά, φορολογικά, μισθολογικά--πρέπει να έχουν συναίνεση και πρέπει βέβαια να είναι δίκαια προς όλους. Καλώς ή κακώς, τα ‘κεκτημένα’ προηγουμένων εποχών δεν ισχύουν πλέον. Κι όσο για τα προνόμια και τις ειδικές μεταχειρίσεις της μιας ή της άλλης ομάδας, σίγουρα θα συνιστούν βάναυση προσβολή του δημοσίου αισθήματος αν συνεχίσουν να υπάρχουν ή να διεκδικούνται.
     Εντελώς ουδέτερα θα έλεγα ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρει να κάνει σοβαρά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση αγνοώντας στενές κομματικές γραμμές και παρωχημένες νοοτροπίες, θα έχει εξασφαλισμένη μια σημαντική θέση στην ιστορία και στις εντυπώσεις των Ελλήνων, ακόμη κι εκείνων που δεν τον ψήφισαν.