Αθωότητα

Ενώ παρκάρω το μεσημέρι μπροστά στο σπίτι, ακούω ένα ζωηρό «Γειά!». Στρέφω προς τα εκεί και βλέπω να βγαίνει από την εξώπορτα και να απομακρύνεται τρέχοντας και κουνώντας μου ζωηρά το χέρι ο δεκάχρονος μικρός του έκτου. Το ανοιχτό ραδιόφωνο συνεχίζει τη συνηθισμένη ‘ενημέρωση’, αλλά το μυαλό μου δεν είναι εκεί. Για μια στιγμή βρίσκεται στα παιδιά που μπορούν να βιώνουν ακόμη την φυσική τους αθωότητα πριν κληθούν να πληρώσουν ακριβά τις επιλογές και τις αυθαιρεσίες των προηγουμένων γενεών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας. Πριν μόλις δυο εβδομάδες είχα ρωτήσει τον μικρό συγκάτοικο πώς θα περάσει το καλοκαίρι του. Τι θα μπορέσει να πραγματοποιήσει απ’ όλα όσα με τόσο ενθουσιασμό μου περιέγραψε τότε;