Σε μια φυλλομέτρηση στο Διαδίκτυο βρήκα τον Γιάννη Μπεχράκη. Φωτογράφος στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, ο Μπεχράκης καταγράφει σε μια πρόσφατη εργασία του τα ερείπια της βιομηχανικής Ελλάδας σ’ ένα ταξίδι 2500 χιλιομέτρων ανά την χώρα. Εικόνες ερήμωσης, αθλιότητας, απόγνωσης, μέρος του τοπίου της πραγματικότητας, κομμάτι της ιστορίας και των αιτίων που οδήγησαν στο ελληνικό σήμερα. Διότι η ερήμωση αυτή δεν συντελέσθηκε χθες ούτε μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια που χαρακτηρίζουμε ως ‘κρίση’. Ήταν αποτέλεσμα μακρόχρονων κακών πολιτικών του κράτους, λανθασμένων ίσως επιλογών των ιθυνόντων, αλλά και κακής συμπεριφοράς των εργαζομένων. Ας μη ξεχνούμε τα αμαρτήματα του συνδικαλισμού στην Ελλάδα: οι απαιτήσεις και η αυθαιρεσία χωρίς ανάλογη προσφορά ποιοτικής εργασίας κάποια στιγμή γέρνουν την πλάστιγγα προς τη λάθος πλευρά. Ποιος ζημιώνεται περισσότερο τότε; Εύκολο είναι να δείχνει πάντα το δάχτυλο ‘απέναντι’. Το δύσκολο είναι να κοιτάξει με ειλικρίνεια στον καθρέφτη της αυτογνωσίας.
Δείτε τις φωτογραφίες του Μπεχράκη ΕΔΩ και ΕΔΩ (τα κείμενα είναι στα αγγλικά), και αναρωτηθείτε πόσα ανθρώπινα και οικογενειακά ναυάγια κρύβονται πίσω από την καθεμία, και πώς μπορούν αυτά τα ερείπια να ξαναγίνουν αυτό που ήταν κάποτε.
Δείτε τις φωτογραφίες του Μπεχράκη ΕΔΩ και ΕΔΩ (τα κείμενα είναι στα αγγλικά), και αναρωτηθείτε πόσα ανθρώπινα και οικογενειακά ναυάγια κρύβονται πίσω από την καθεμία, και πώς μπορούν αυτά τα ερείπια να ξαναγίνουν αυτό που ήταν κάποτε.
Από τις παροιμίες της γιαγιάς: "Εκατό χρονώνε γέρο είδα, εκατό χρονώνε πλούτη δεν είδα"!
ΑπάντησηΔιαγραφή