Ανάσταση

Πώς κάποια πράγματα αποκτούν άλλο νόημα όταν έχει βιώσει κανείς μια διαφορετική εμπειρία... Όταν η υγεία μας είναι ‘δεδομένη’ και δεν μας έχει απασχολήσει ιδιαίτερα, το θεωρούμε τελείως φυσικό ότι θα περάσουμε τη Σαρακοστή όπως όλες τις χρονιές, με συγκεκριμένο τρόπο (τακτικές ακολουθίες και νηστεία, έστω και στο δικό μας ελλιπές μέτρο). Όταν όμως η Καθαρή Δευτέρα ξημερώνει με μια οξεία ισχιαλγία που δυσκολεύει την κίνηση, καταργεί τον ύπνο και οδηγεί σε χειρουργική διόρθωση μετά από λίγες μέρες, για να ακολουθήσει μια ρήξη μηνίσκου και δεύτερη επέμβαση μέσα σε μια εβδομάδα, τότε ο ‘κανόνας’ αλλάζει. Πολλή κατάκλιση, ακολουθίες από το ραδιόφωνο, διάβασμα, αναγκαστική κατάλυση λόγω των διαφόρων φαρμάκων που έπαιρνα πολλές φορές τη μέρα, και ελεγχόμενη κινητοποίηση λόγω της αστάθειας του γόνατος ήταν το πρόγραμμα των τεσσάρων εβδομάδων. Η πρώτη έξοδος έγινε την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, ευτυχώς όμως στη συνέχεια μπόρεσα να παρακολουθήσω την αγρυπνία του Ευαγγελισμού και τον Μεγάλο Κανόνα και τον Ακάθιστο, και από εκεί και πέρα τα πράγματα επανήλθαν σχεδόν στο φυσιολογικό, μια και έψαλα όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα, όπως συνήθως. Αυτό το ‘συνήθως’! Μας έχει γίνει τόσο οικείο που το βλέπουμε ως ‘δικαίωμα’ και δεν το εκτιμούμε καθόλου. Δώρο είναι κι αυτό, χάρισμα που πρέπει να το υπολογίζουμε και να το αξιοποιούμε και να ευχαριστούμε τον Θεό γι’ αυτό, διότι μπορεί πολύ εύκολα να μας λείψει, όπως λείπει για διάφορους λόγους από πάμπολλους συνανθρώπους μας. ‘Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν’.
     Χριστός ανέστη!