'Μπούλληδες'

Δεν έγραψα τίποτε για την θλιβερή υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη και την τραγική της κατάληξη, που ανέδειξε ως θέμα δημοσιότητος το bullying. Δυστυχώς η ελληνική γλώσσα αποδεικνύεται φτωχή μπροστά στο μέγεθος του φαινομένου που δεν μπορεί να περιγραφεί απλά ως ‘εκφοβισμός’. Αυτός ή αυτοί που το κάνουν θέλουν να προκαλέσουν στο θύμα ένα μίγμα φόβου, απαξίωσης, υποτέλειας, ταπείνωσης (όχι με την έννοια της αρετής), ντροπής, απώλειας κάθε αυτοσεβασμού, τελικά να το κάνουν να νιώθει ανάξιο να υπάρχει. Νταηλίκι, τραμπουκισμός, σαδισμός, τσαμπουκάς, όλοι οι όροι μπορεί να μας δώσουν μια οπτική γωνία του φαινομένου χωρίς να το φωτίζουν ολόκληρο. Γνωστό από χρόνια, αλλά χρειαζόταν να υπάρξει θύμα για να το συζητήσουμε.
     Δεν θάθελα να μπω στην ερμηνεία του φαινομένου, που μπορεί να έχει σχέση με το παρελθόν των δραστών, την ψυχική διεργασία του μεγαλώματος (growing up) και της ανάδειξης μέσω της υποταγής άλλων, ή και με ζωώδη ένστικτα κυριαρχίας μέσα σε μια στενή ή ευρύτερη κοινωνία. Ωστόσο, κάνω τη σκέψη ότι bullying και ‘μπούλληδες’ υπάρχουν εδώ και δεκαετίες σε σχολεία, πανεπιστήμια, γήπεδα... με την ανοχή και την ενθάρρυνση της επίσημης πολιτείας. Όταν δέκα τσογλάνια (συγγνώμη για την τουρκική) διαλύουν μια συνέλευση, διακόπτουν ένα μάθημα, χτίζουν την πόρτα του καθηγητή ή αδειάζουν σκουπίδια στο γραφείο του, αυτό δεν είναι bullying; Και όταν οι δράστες έχουν δεδομένη την ατιμωρησία και την κομματική υποστήριξη, δεν ενθαρρύνονται να κάνουν το ίδιο απέναντι σε όποιον δεν τους αρέσει;
     Πιθανώς βέβαια θα μου πουν κάποιοι ότι μπερδεύω το bullying με τον χουλιγκανισμό ή τον πολιτικό ακτιβισμό ή την αντιεξουσιαστική ταξική πάλη ή ό,τι άλλο. Μη με παρεξηγείτε: στην εποχή της μετονομασίας ζούμε.