Αλλιώτικα Χριστούγεννα

Πράξη πρώτη. Τα Χριστούγεννα είναι λευκά φέτος. Μόνο που το λευκό δεν είναι χιόνι αλλά ομίχλη. Πυκνή και σε πολλές μεριές αδιαπέραστη, κάνει την κίνηση σχετικά δύσκολη και οπωσδήποτε προσεκτική. Κάτι σαν κι αυτό που νιώθουμε στον κόσμο γύρω μας: αδιέξοδα και γνόφος παντού. Ανοίγω το ραδιόφωνο: μέχρι και είδηση έχει γίνει, μια και έχει δημιουργήσει πρωινά προβλήματα στο αεροδρόμιο. Κι όμως, μόλις αφήνω τον περιφερειακό και ανηφορίζω διακόσια μέτρα, ένας ήλιος σχεδόν ανοιξιάτικος διαλύει τα πάντα.
     Η μέρα ξεκίνησε ομαλά και ωραία. Μια και είχαμε αγρυπνία το προηγούμενο βράδυ μπορέσαμε να καθυστερήσουμε το πρωινό εγερτήριο. Λίγη επίκαιρη ανάγνωση, λίγη επίσης επίκαιρη μαγειρική, να δούμε και τα ηλεκτρονικά μηνύματα που μας έστειλαν μαζί με όμορφες σκέψεις φίλοι και γνωστοί, φτάνουμε γύρω στις δέκα όταν το πρόγραμμα τροποποιείται αναπάντεχα.
     Μια εορταστική κλήση από την κλινική δεν είναι ό,τι καλύτερο. Έχω κλείσει τις εκκρεμότητές μου από χθες, δεν έχω εσωτερικούς ασθενείς, η τηλεφωνήτρια μου λέει ότι είναι κάποιος εξωτερικός κύριος που ζητάει να δει πνευμονολόγο σήμερα. Σε λίγο με καλεί και ο ίδιος, δίνουμε ραντεβού σε μια ώρα. Δεν ζητώ να μάθω λεπτομέρειες από το τηλέφωνο, αλλά δεν αποφασίζει κανείς να πάει Χριστούγεννα στο γιατρό χωρίς κάποιο ουσιαστικό λόγο. Προφανώς ζει κι εκείνος την προσωπική του ομίχλη. Ελπίζω να βγει και γι’ αυτόν ένας ήλιος.
      Λίγο αργότερα συζητούμε το ιστορικό του. Βήχας από δέκα μέρες, κάποιες κόκκινες γραμμές στα πτύελα λίγο αργότερα. «Είμαι και καπνιστής, γιατρέ», μου λέει. Πήγε τις προάλλες στο εφημερεύον νοσοκομείο, του έκαναν ακτινογραφία, του σύστησαν να δει πνευμονολόγο. Όχι χωρίς λόγο. Δεν του βρίσκω τίποτε στην εξέταση, αλλά η ακτινογραφία (ευτυχώς δεν την κράτησαν για το αρχείο) παραπέμπει σε ανάγκη για αξονική. «Να την κάνω σήμερα», προτείνει ο ίδιος. Ο τεχνικός μας όμως θα είναι δεσμευμένος για ώρες σε μια εξέταση με γενική αναισθησία στον μαγνητικό τομογράφο. «Γιατί δεν πας σπίτι να κάνεις Χριστούγεννα και να έρθεις αύριο με άνεση;» του προτείνω. Το δέχεται. Αναβάλλουμε το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας. Ας γιορτάσουμε σήμερα χωρίς στενόχωρες σκέψεις, όσο γίνεται.

                                                                           * * * * *

Πράξη δεύτερη. Σύναξη της Θεοτόκου, παραδοσιακά στους Αγίους Αποστόλους, με συμψάλτη τον αδελφό μου. Πρόγευμα στο πατρικό, ευχές στη μητέρα, διασκέδαση με τα νήπια, ώρα για το ραντεβού μας, χωρίς ομίχλη σήμερα. Ο τεχνικός είναι στη θέση του, ο άρρωστος περιμένει. «Τι είχατε χθες;» ρωτάω. Δύσκολη περίπτωση. Τριάντα χρόνων γυναίκα, χωρίς ιστορικό, άρχισε να δυσκολεύεται να βαδίσει εδώ και μια εβδομάδα. Σχεδόν τέσσερεις ώρες εξέταση, με αναισθησία. Διάγνωση: σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι αρρώστιες δεν κοιτάζουν ημερολόγιο, δεν σέβονται γιορτές και αργίες.
     Το πρώτο πέρασμα στον αξονικό τελειώνει. Ευτυχώς ο φίλος ακτινολόγος γνωματεύει δίπλα. Δεν του αρέσει η εικόνα, θέλει και σκιαστικό. Του περνάω μια φλέβα, ξαναβάζουμε τον άρρωστο στον τομογράφο. Λίγα λεπτά ακόμη, και η υποψία ενισχύεται. Θα χρειασθεί βρογχοσκόπηση, δεν θέλει να χασομερήσει, έστω κι αν μεσολαβούν ακόμη αργίες. Βρίσκω βοηθό στο χειρουργείο, οργανώνουμε τη διαδικασία, μετά μισή ώρα έχουμε τελειώσει. Δηλαδή αρχίζουμε, μια και τα πράγματα δεν δείχνουν ευοίωνα. «Τι λέει η πείρα σου, γιατρέ;» με ρωτάει, φανερά υποψιασμένος. Καταφεύγω στη διπλωματική υπεκφυγή της υποψίας: θα πρέπει να περιμένουμε το εργαστήριο. Αποχαιρετώ και φεύγω. ‘Αρκετόν τη ημέρα...’
     Κατεβαίνοντας χωρίς καθυστερήσεις προς το κέντρο της πόλης μέσα από τους ήσυχους εορταστικούς δρόμους νοερά ανάβω από ένα κερί στις εκκλησίες που προσπερνώ: στον Προφήτη Ηλία, τον Άγιο Χριστοφόρο, την Αγία Βαρβάρα, στο Παπάφειο, στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ο άρρωστός μου θα χρειασθεί τις μεσιτείες πολλών αγίων για τα παραπέρα.  
     Έξω η μέρα είναι ηλιόλουστη, σχεδόν καλοκαιρινή. Φως παντού, κόσμος πολύς στην παραλία. Αλλιώτικα Χριστούγεννα φέτος.