Μεταγραφές

Το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε κατά των μεταγραφών στις αρχιτεκτονικές σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης, διότι ο αριθμός των φοιτητών που θα προκύψει υπερβαίνει κατά πολύ τις εκπαιδευτικές δυνατότητες των αντιστοίχων σχολών. ‘Γλαυξ εις Αθήνας’ και πάλι. Κρυφό καμάρι το είχαμε τόσα χρόνια ότι σε σχολές σχεδιασμένες για πενήντα ή εκατό άτομα κατ’ έτος εμείς καταφέρναμε να στριμώχνουμε από τετρακόσιους ως χίλιους, και ό,τι ήθελε προκύψει. Τώρα ανακάλυψαν οι σχολές την αδυναμία τους ή τώρα βρήκαν ευκαιρία να την προβάλουν;
     Για να μη νομίσετε ότι υπερβάλλω, ας παραθέσω την προσωπική μου εμπειρία. Το 1974 περάσαμε στην Ιατρική Θεσσαλονίκης τριακόσιοι (καμία σχέση με τον Λεωνίδα και τις Θερμοπύλες), ενώ η σχολή μπορούσε να ασκεί κανονικά μέχρι εκατόν πενήντα. Στον αριθμό αυτό προστέθηκαν όλοι οι ισοβαθμήσαντες, ξένοι υπήκοοι, Κωνσταντινουπολίτες, Κύπριοι και άλλων ειδικών κατηγοριών, με αποτέλεσμα η δύναμη του πρώτου έτους να είναι 600 άτομα. Την επόμενη χρονιά η Αθήνα έκλεισε την πόρτα στις μεταγραφές. Τότε αυτές γίνονταν κυρίως και σωρηδόν από το εξωτερικό, με πιστοποιητικά τρέλας, καρκίνου, λευχαιμίας ή άλλης ανηκέστου βλάβης της υγείας των φοιτητών που δεν επέτρεπε να συνεχίσουν τις σπουδές τους εκτός Ελλάδος. Ως εκ θαύματος όλα αυτά τα ανίατα νοσήματα θεραπεύονταν ολοσχερώς και εσαεί άμα τη εισόδω στα ελληνικά ΑΕΙ (δεν έχω δει σχετική ιατρική δημοσίευση σε κανένα περιοδικό, ούτε αναφορά στα θαυματολόγια των αγίων μας, αλλά πρέπει να είναι χιλιάδες αυτές οι περιπτώσεις). Με το ‘κλείσιμο’ της Αθήνας η Θεσσαλονίκη υποχρεώθηκε να δεχθεί όλους τους μεταγραφομένους, με τελικό αριθμό φοιτητών στο δεύτερο έτος το σημαδιακό 1204 (= άλωση της Πόλης από τους Φράγκους). Έτσι φτάσαμε να κάνουμε ανατομία σε ομάδες των σαράντα και πλέον ατόμων, όπου οι περισσότεροι έβλεπαν εξ αποστάσεως πάνω από τους ώμους των μπροστινών, και ελάχιστοι άγγιζαν. Το μέγα θαύμα όμως είναι ότι πήραμε (οι περισσότεροι) πτυχίο ιατρικής. Κι ύστερα πήραμε των ομματιών μας...      
     Αυτά συμβαίνουν εκεί που ο αριθμός των εισακτέων σε κάθε σχολή ορίζεται με βάση την πολιτική σκοπιμότητα και ερήμην των διδασκόντων και άλλων αρμοδίων.