ΓορΓά παρεστιΓμένα: Αγαπητό μου ημερολόγιο

Κάπως έτσι δεν θα άρχιζε μια καταχώριση σε παλαιού τύπου λεύκωμα, όπου κατέγραφε κανείς τις εμπειρίες του και τις εκμυστηρεύσεις κυρίως προς τον εαυτό του; Κάπως έτσι δεν γεννήθηκαν και τα ιστολόγια, η σύγχρονη μετεξέλιξη εκείνων των ημερολογίων με τις διακοσμήσεις και τις κλειδαριές και τις κολλημένες χαλκομανίες (τι θυμήθηκα τώρα;) και τα ξεραμένα λουλούδια ανάμεσα στα φύλλα τους; Μόνο που τώρα τα πάντα είναι ψηφιακά, εικονικά, στα όρια ύπαρξης και ανυπαρξίας, ένα κλικ μακριά από την εξαφάνιση. Και ανοιχτά στη θέα, περιμένοντας σχόλια και κρίσεις, δίνοντας αφορμές για περαιτέρω σκέψεις και λογισμούς. Κλείνει η παρένθεση.
Όλα αυτά ήταν η εισαγωγή για μια αναφορά στο ετήσιο εκπαιδευτικό τριήμερο που κάθε χρόνο τέτοια εποχή οργανώνει ο ‘συνήθης ύποπτος’ στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος όπου διδάσκει. Ανακουφιστική φροντίδα λέγεται το μάθημα, μια συνάντηση γνωριμίας με τις έννοιες της ανακούφισης και της παρηγορίας, τόσο χρήσιμες και τόσο ξεχασμένες από τη σύγχρονη ‘επιστημονική’ ιατρική πράξη, που ψάχνει για μοριακές θεραπείες και κάπου χάνει το ‘μέγα τραύμα τον άνθρωπον’, όπως τον περιγράφει η υμνολογία της Κυριακής του Θωμά. Τόπος: η γενέτειρα Λάρισα, γεγονός που δίνει και ευκαιρία για συναντήσεις με συγγενείς. Ανθρώπινο υλικό: μια μεγάλη ομάδα μεταπτυχιακών γιατρών, νοσηλευτών και άλλων επαγγελματιών από τον χώρο της υγείας, που ειδικά φέτος αποδείχθηκε ιδιαίτερα ζωντανή στη συμμετοχή της, κάτι που έκανε την όλη εμπειρία του μαθήματος ακόμη πιο ενδιαφέρουσα και διδακτική και για τους διδάσκοντες που έλαβαν μέρος. Ήταν πολύ σημαντικό που όλοι μοιράσθηκαν κάτι από τα δύσκολα προσωπικά επαγγελματικά τους βιώματα, και διαπίστωσαν ότι το περιεχόμενο του μαθήματος είχε άμεση συσχέτιση μ’ αυτά που περνούν όλοι καθημερινά. Βοήθησε ο καιρός, η διοργάνωση ήταν άψογη, και οι συν-ομιλητές έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Φυλλομετρώντας τα γραπτά από το τεστ προόδου που ‘έκλεισε’ το τριήμερο έχω κάθε λόγο να είμαι ικανοποιημένος και από την απόδοση των φοιτητών. Ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’ σε όλους, διδάσκοντες και διδασκομένους και διοικητικό προσωπικό, και στον Θεό που ‘τα ασθενή εθεράπευσε και τα ελλείποντα ανεπλήρωσε’. Και του χρόνου με υγεία!

Το φρούριο