Συνδικάτα

Διαβάζω σε κυριακάτικο άρθρο του Στάμου Ζούλα στην Καθημερινή (5/10/14): ‘Η υπερπροστασία των συνδικαλιστών με τον ν. 1264 του 1982, μεταξύ των άλλων υλικών προνομίων, τους εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο για: Εξαπάτηση με ψευδή πιστοποιητικά, για πρόσληψη ή προς απαίτηση υψηλότερων αποδοχών. Αποδοχή προμηθειών από τρίτους. Εξύβριση ή πρόκληση σωματικών βλαβών στον εργοδότη. Άρνηση εκτέλεσης της εργασίας, για την οποία είχε προσληφθεί ή αδικαιολόγητης απουσίας για πάνω από επτά ημέρες. Συμμετοχή σε απεργία, που έχει κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική, κ.λπ., κ.λπ.’. Και συμπεραίνει ο αρθρογράφος: ‘Ιδού λοιπόν το μοναδικό κίνητρο για απεργιακούς αγώνες, των κομματοκρατούμενων διοικήσεων της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ. Δηλαδή, των δύο «τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων», που ως αποστολή είχαν την προάσπιση και την προαγωγή των εργατικών συμφερόντων.’
      Έχω άραγε άδικο όταν σκέφτομαι ότι η λέξη ‘συνδικάτο’ στην ελληνική γλώσσα υποδηλώνει δυο είδη δραστηριοτήτων που, με βάση τα παραπάνω, δεν φαίνεται να απέχουν και πολύ μεταξύ τους;