Μνήμη

Αποχαιρετίσαμε προχθές τον Αλκιβιάδη Καζαμία, παλαιό φίλο του πατέρα μας. Είχαμε την χαρά να συνεργαστούμε πριν από πολλά χρόνια όταν εκείνος ήταν έφορος στη Χριστιανική Φοιτητική Ένωση κι εγώ πρώτος γραμματέας (αξίωμα αντίστοιχο του προέδρου, κατά το... κομμουνιστικό σύστημα). Η πείρα του ήταν πολύτιμη, κοσμοπολίτικη (είχε ζήσει σε Κύπρο, Παλαιστίνη, Κωνσταντινούπολη, Αίγυπτο), η ευγένειά του έμφυτη, το χιούμορ του εκλεπτυσμένο. Ας καταγράψω ένα ιστορικό ανέκδοτο από εκείνη την εποχή.
     Μεγαλοβδομάδα του 1976 (ή μήπως ήταν 1977;) τυπώναμε στον πολύγραφο του Πειραματικού Σχολείου τον πρώτο τόμο των ‘Προβληματισμών’. Όποιος γεννήθηκε και μεγάλωσε με την ηλεκτρονική επιτραπέζια τυπογραφία δεν μπορεί να φαντασθεί τι... έχασε που δεν γνώρισε τη διαδικασία του πολυγράφου. Δακτυλογράφηση χωρίς ταινία σε ειδικές μεμβράνες, όπου τα γράμματα εμφανίζονταν σαν τρύπες ή ‘αυλάκια’ (αρνητικά), μέσα από τα οποία περνούσε στη συνέχεια η παχιά μαύρη μελάνη για να βγάλει το θετικό αποτύπωμα στο χαρτί. Όχι ιδιαίτερα καθαρή εργασία. Κάποια στιγμή, απλώνοντας το χέρι για να πάρει κάτι από το γραφείο, το λευκό μανίκι του πουκαμίσου του ακούμπησε φαρδύ-πλατύ στη μελανωμένη επιφάνεια που περίμενε τη χρήση της. Ο ίδιος (όπως συνήθως) δεν ταράχθηκε καθόλου, κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να του πω: «Μόλις αποκτήσατε ένα πρόχειρο πουκάμισο». Γελάσαμε όλοι μαζί με την καρδιά μας, κι αυτό ήταν (δεν τον ρώτησα ποτέ για την αντίδραση της συζύγου του..., θα πρέπει να μάθω από την ίδια αν θυμάται το γεγονός).
     Καλόν Παράδεισο να έχει!