Σιγής κρείττον

Κάθε αρχή και δύσκολη, κι αυτό συχνά επηρεάζει και το γράψιμο. Άλλαξε ο μήνας, να βρούμε κάτι πρωτότυπο, ενδιαφέρον, να μην το έχουμε ξαναπιάσει--δύσκολο πράγμα. Ας περάσουν και μερικές μέρες σιγής: αν δεν έχεις να πεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή, τότε κράτα κλειστό το στόμα σου, συμβούλευαν οι αρχαίοι.
     Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που ο λόγος τους πάντα μας αναπαύει, μας ευφραίνει, μας γεμίζει, μας ανεβάζει. Έτυχε να δω χθες στο κανάλι 4Ε μια παλιότερη εκδήλωση μνήμης που οργανώθηκε στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών για τον αείμνηστο π. Ευσέβιο Βίττη. Δεν είμαι ειδικός για να τον παρουσιάσω: λίγο τον είχα γνωρίσει ως φοιτητής, είχα διαβάσει κείμενά του, είχα και την ευλογία να παρευρεθώ στην κηδεία του πριν πέντε χρόνια. Έμαθα πολύ περισσότερα από τις ομιλίες της εκδήλωσης (η μια καλύτερη από την άλλη). Τελευταίος ομιλητής ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος. Γλυκύς όπως πάντα, είχε ωστόσο και μια ‘βελούδινη’ επίπληξη για όλους τους εν Ελλάδι: είμαστε άνθρωποι της πόλωσης, είπε. Δεν ανεχόμαστε την πλατειά και ελεύθερη σκέψη που αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο, κάτι που διέθετε και εξέφραζε ο μακαριστός π. Ευσέβιος: την οικουμενικότητα, με την πιο Ορθόδοξη σημασία της.
     Μήνυμα με πολλούς αποδέκτες, κατά την συνήθη έκφραση, και σε πολλούς χώρους, πολιτικούς και θρησκευτικούς (θου, Κύριε...). Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να ακούσουμε έναν άνθρωπο ‘πράον και ησύχιον’ που ομιλεί με ανιδιοτέλεια και γνήσια ανησυχία για την Ελλάδα και τους Έλληνες; Και στον οποίο είναι πρακτικά αδύνατο να αντιμιλήσεις, μια και ο λόγος του είναι φωτισμενος, ‘ηρτυμένος’ και εντελώς κατάλληλος για τις περιστάσεις;