"Άσπρο πάτο!"

Διαβάζω σήμερα ότι σε μια δημοπρασία στο Χονγκ Κονγκ μια παρτίδα από 114 μπουκάλια κρασί Βουργουνδίας (για τους ενδιαφερόμενους ειδικούς: Romanee-Conti, 6 μπουκάλια από καθεμία από τις 19 σοδειές από το 1992 μέχρι το 2010) πουλήθηκε για 1,6 εκατομμύρια δολάρια, δηλ. περίπου 14,121 δολάρια για κάθε μπουκάλι ή 1700 δολάρια το ποτήρι. Αναρωτιέμαι πόση ώρα θα πρέπει να στριφογυρίζουν οι γευσιγνώστες την κάθε γουλιά στο στόμα τους για να εκμεταλλευθούν τις εκατοντάδες δολάρια που κοστίζει. Κι έπειτα; Το κρασί το ήπιες, και ο μεταβολισμός σου αναλαμβάνει να το μετατρέψει σε νερό και διοξείδιο του άνθρακα, τελείως ευτελή υλικά. Μέτρο και τίμημα της ανθρώπινης ευφυΐας (που ως γνωστόν μπορεί να έχει και αρνητικό πρόσημο).
      Εκτός κι αν τα κρασιά αυτά δεν τα πίνεις, αλλά τα στοιβάζεις στην κάβα σου και κάθε τόσο την επισκέπτεσαι για να απολαμβάνεις το θέαμα, όπως περίπου ‘απολαμβάνεις’ έναν πανάκριβο καμβά με μουτζούρες κάποιου trendy ζωγράφου που εκθέτεις στο σαλόνι σου. Σε μια τέτοια περίπτωση η αρνητική ευφυΐα είναι ακόμη υψηλότερη: τα μπουκάλια θα μπορούσαν να περιέχουν βυσσινάδα ή χρωματιστό νερό, και να εκπληρώνουν την ίδια αποστολή. Και τα εκατομμύρια να πιάσουν τόπο κάπου αλλού. 
     Υστερόγραφο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον μοναδικό Θανάση Βέγγο που συμβούλευε τους ξένους 'κριτές' στη γιορτή κρασιού: "Καλοί μου άνθρωποι, το κρασί είναι για να το πίνουμε κι όχι για να κάνουμε γαργάρες! Χα χα χα!" [Ολόκληρη η ταινία 'Ποιος Θανάσης!" ΕΔΩ].