Σύνδεσμοι

Είναι μερικές φορές εντυπωσιακό πώς κάποια πράγματα ταιριάζουν, συμπίπτουν, συνδέονται χρονικά, χωρίς κάποια σαφή εξήγηση για τη σύμπτωση αυτή. Μια μέρα μπορεί να είναι ομοειδείς διαγνώσεις, μια άλλη ονόματα ή τόποι καταγωγής ή κάτι άλλο. Δεν προσπαθώ να τα ερμηνεύσω, απλώς τα καταγράφω.
     Η πρώτη άρρωστη έρχεται σταλμένη από νευρολόγο. Εδώ και αρκετό καιρό της έχει διαγνώσει μια χρόνια πάθηση, και τώρα θέλει να ξέρει αν αυτή έχει επηρεάσει το αναπνευστικό της σύστημα. Όλα είναι καλά. Ωστόσο, το όχι συνηθισμένο επίθετό της μου θυμίζει μια άλλη ασθενή. «Ήξερα κάποτε μια κυρία Δ.Π.», της λέω διερευνητικά. «Η μητέρα μου», απαντά, όπως σχεδόν το περίμενα. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά το πρόβλημά της (που το είχα παρουσιάσει σε μια επιστημονική εκδήλωση με τον τίτλο ‘Η μπλε γυναίκα που μπέρδευε τα λόγια της’, μια και είχε κυάνωση και δυσαρθρία) δεν ήταν από εκείνα που ξεχνιούνται εύκολα. Ευτυχώς είναι καλά πλέον.
      Ο δεύτερος είναι χρόνιος καπνιστής με αναπνευστική επιβάρυνση, νεώτερός μου. Κι εδώ το γνωστό επώνυμο ξεκινά μια συζήτηση που αναδεικνύει μια πολύ μακρινή και πλάγια συγγένεια. Αρχίζουμε μια αναλυτική ενημέρωση για το κάπνισμα, όπου συμμετέχει όλη η οικογένειά του. Καθένας με τον τρόπο του ενδιαφέρεται. Θέλω να πιστεύω ότι ο συνδετικός κρίκος που ανακαλύψαμε ίσως ενεργήσει ως καταλύτης για καλό αποτέλεσμα.
     Η επόμενη επισκέπτρια συνοδεύει τη μητέρα της. Και πάλι το επώνυμο φανερώνει μια συγγένεια με άλλη οικογένεια που βλέπω εδώ και αρκετά χρόνια. Αφού εξετάζουμε το πρόβλημα της μητέρας, που αποδεικνύεται απλούστερο και λιγότερο απειλητικό απ’ ό,τι φάνταζε αρχικά, η κόρη μου λέει απροσδόκητα: «Έχω διαβάσει ένα από τα βιβλία σας, εκείνο από το ιστολόγιο». Μου φτιάχνει τη διάθεση, της χαρίζω και τον επόμενο τόμο.
     Αρχίζω το απόγευμα θεωρώντας ότι τα γνωστά επώνυμα έχουν εξαντληθεί γι’ αυτή τη μέρα. Ωστόσο, η πρώτη ασθενής μου λέει μετά την εξέταση: «Ο σύζυγός μου ήταν καθηγητής σας». Τον είχα ανταμώσει στην κλινική πριν ένα χρόνο και πλέον (σαράντα χρόνια μετά την πρώτη μας γνωριμία στο γυμνάσιο), εγώ τον θυμήθηκα, εκείνος όχι. Είχαμε μιλήσει τότε για λίγο με τον ίδιο και τη γυναίκα του, δεν είχαμε άλλη επικοινωνία ούτε πριν ούτε μετά. Κι ωστόσο εκείνη με αναζήτησε και με βρήκε. Δεν έχει κάτι σοβαρό, ένα ασήμαντο ακτινολογικό εύρημα, το μόνο που χρειάζεται είναι η διαβεβαίωση. Με αντάλλαγμα τη χαρά της συνάντησης.