Γενοκτονίες

Δηλώνω εξ αρχής ότι δεν έχω καμία αμφιβολία για το Ολοκαύτωμα. Έχω πάει στο Άουσβιτς, έχω δει τις γυάλινες προθήκες με τα προσωπικά αντικείμενα και τις βαλίτσες με τα ονόματα των Εβραίων συμπολιτών μου που χάθηκαν στα ‘λουτρά’ με το Zyklon-B (έτσι λεγόταν το αέριο που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί για τις ομαδικές εκτελέσεις, που τις ακολουθούσε η καύση των πτωμάτων στους ‘φούρνους’). Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι μια επιτηδευμένη έκφραση φασιστικής νοοτροπίας, που έχει σκοπό να προκαλεί αντίδραση (όπως και άλλες συναφείς εκδηλώσεις), και ως τέτοια καταδικάζεται μαζί με τους εκφραστές της από κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Ωστόσο δεν εννοώ πώς η ποινικοποίηση μιας άποψης (κακής, κακίστης) θα λύσει το πρόβλημα του ρατσισμού. Κατά ανάλογο τρόπο, τι θα λέγαμε αν κάποιος ποινικοποιούσε την άρνηση της ύπαρξης του Θεού ή της ελληνικής επανάστασης του 1821; (και τα δυο πολύ διαδεδομένα φαινόμενα στις μέρες μας). Δυστυχώς για άλλη μια φορά η ‘πολιτική ορθότητα’ εξοβελίζει την κοινή λογική. Η ‘αστυνομία της σκέψης’ που φαντάσθηκε ο Όργουελ δεν είναι πολύ μακριά.   
     Ακόμη, αν δεχθούμε μια τέτοιου είδους ποινικοποίηση, γιατί να την περιορίσουμε στην άρνηση (καθ’ υπαγόρευσιν ή κατ’ απομίμησιν) μιας μόνο συγκεκριμένης γενοκτονίας; Αυτή η στενή επιλογή δεν αποτελεί από μόνη της ρατσισμό; Δεν είναι πιο σωστό να διευρύνουμε το ‘αδίκημα’ ώστε να περιλάβει την άρνηση κάθε γενοκτονίας, παρελθούσης, τρεχούσης και μελλούσης, οπουδήποτε και από οποιονδήποτε κι αν διαπράττεται; (ίσως έτσι και να προλάβουμε μερικές). Φοβούμαι βέβαια ότι έτσι θα σκοντάψουμε στον ορισμό της γενοκτονίας, θα έχουμε τραύματα και θα χρειαστούμε... γάζες. Με κεφαλαίο Γ.