Δημοκρατία

Από πού να αρχίσει κανείς να απαριθμεί τα δημοκρατικά μας επιτεύγματα; Η εικόνα που παρουσίασε πρόσφατα το ελληνικό κοινοβούλιο, αυτό που ταπεινά αποκαλούμε ‘Ναό της Δημοκρατίας’, ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Επίδειξη ναζισμού, χυδαιότητα και ευτελισμός από τη μια μεριά, αυθαίρετο κλείσιμο (= άλλου είδους ευτελισμός) από την άλλη. Κοντά σ’ αυτήν υπάρχει η συνεχιζόμενη φιλολογία περί ανασχηματισμού, που όπως πάντα είναι στη διακριτική ευχέρεια του πρωθυπουργού: άλλωστε, όπως και στο ποδόσφαιρο, ο προπονητής διαλέγει το σχήμα που θα κατεβάσει στο γήπεδο και τις αλλαγές που θα κάνει στη διάρκεια του αγώνα (κι αυτόν συνήθως διώχνει η ομάδα αν τελικά δεν πετύχει τους στόχους της). Ήδη έχει αρχίσει και η προεδρολογία, που θα μας απασχολήσει για ένα έτος τουλάχιστον (να είχαμε τουλάχιστον και προσωπικότητες για το ανώτατο αξίωμα...). Και βέβαια, τελευταία αλλ’ όχι ελάχιστη, εξελίσσεται η πολυμερής και πολύτροπη ενδοσκόπηση για το μέλλον της κεντροαριστεράς, για το αν θα την πάρει το ποτάμι ή θα συνεχίσει να βγάζει λάδι, μόνη ή μετά πολλών άλλων.
     Για να σας πώ όμως! Η Ελλάδα είναι η κοιτίδα, η πατρίδα, το λίκνο της δημοκρατίας, και συνεπώς έχει την πατέντα του πρωτοτύπου (όλοι οι άλλοι ανά τον κόσμο είναι γενόσημοι δημοκράτες). Με την ιδιότητα αυτή εμείς οι Έλληνες μπορούμε να επιφέρουμε όσες τροποποιήσεις θέλουμε στην αρχική μας εφεύρεση, ώστε να τη διατηρούμε πάντα επίκαιρη. Χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Αυτό μας έλειπε!