Πλούτος

Διαβάζω στον αγγλικό τύπο (η είδηση πέρασε και στα ελληνικά Μέσα) ότι το άθροισμα των περιουσιών των 1000 πλουσιωτέρων ανθρώπων στη Βρετανία το 2013 έφτασε τα 519 δισεκατομμύρια στερλίνες, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 15,4% από τον προηγούμενο χρόνο. Ο πλούτος αυτός έχει διπλασιασθεί μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια (το 2009 ήταν ‘μόνο’ 258 δισεκατομμύρια), που θεωρούνται περίοδος οικονομικής κρίσης για όλο τον κόσμο. Προφανώς η κρίση που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αυτοί είναι ίδια με εκείνη του γνωστού άφρονος του Ευαγγελίου («Τι θα κάνω που δεν έχω πού να χωρέσω όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου;»).
         Αφήνω κατά μέρος τις τυχόν κακόβουλες αντιδιαστολές με τους φτωχούς της Βρετανίας, που είναι πολύ περισσότεροι από τους δισεκατομμυριούχους (δεν ντρέπονται να τους ζηλεύουν;). Ας αφήσουμε την επίσης κακόβουλη υποψία ότι μεγάλο μέρος του πλούτου αυτού ‘περνάει’ αφορολόγητο με βάση τους εταιρικούς νόμους και την ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση των μεγάλων εισοδημάτων (με την κακία μας θα μείνουμε…). Ανάμεσα στα πολλά σχόλια που συνοδεύουν το σχετικό άρθρο στη Guardian βρήκα κι ένα πολύ ωραίο: ‘Μετά την παρτίδα, Βασιλιάς και πιόνια μπαίνουν στο ίδιο κουτί’. Ενώ στους Ψαλμούς υπάρχει η ακόλουθη φράση: ‘Ύπνωσαν ύπνον αυτόν, και ουχ εύρον ουδέν πάντες οι άνδρες του πλούτου ταις χερσίν αυτών’ [Ψ. 75]. Που σημαίνει ότι οι πλούσιοι κοιμήθηκαν με γεμάτα τα χέρια και ξυπνώντας τα βρήκαν άδεια. Συνεπώς, «Τις εστι πλούσιος; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος», σύμφωνα με την πολίτικη σοφία της Λωξάντρας.