Ευρώπη: συνεταίρος ή σύζυγος;

Χθες ήταν η ημέρα της Ευρώπης. Την εν λόγω κυρία την γνωρίζουμε καλά, μια και ανήκουμε στην οικογένειά της. Ως λαός έχουμε αμφίθυμα αισθήματα απέναντί της: Την θέλουμε ή δεν την θέλουμε; Μέσα ή έξω; Κάθε τόσο ακούγονται τέτοια ερωτήματα, με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση. Όπως γράφει ο Λέον Τολστόι αρχίζοντας το μυθιστόρημά του ‘Άννα Καρένινα’, «οι ευτυχισμένες οικογένειες όλες μοιάζουν, αλλά οι δυστυχισμένες δυστυχούν καθεμιά με τον δικό της τρόπο». Ποια είναι η δική μας δυστυχία; Ότι, ενώ καρπωνόμαστε οικονομικά και άλλα οφέλη από την ‘οικογένειά’ μας, μαζί με την οικονομία αναγκαζόμαστε, χωρίς ορατές αντιστάσεις, να δεχθούμε και πολιτισμική και θρησκευτική και ηθική αλλοίωση (γράφε ισοπέδωση και αφομοίωση).
     Μια ένωση ανθρώπων μπορεί να είναι συνεταιρισμός (π.χ. εμπορικός) ή γάμος. Διαφορετικοί οι κανόνες και οι απαιτήσεις στην κάθε περίπτωση, άλλα και τα αποτελέσματα. Επειδή κάθε τόσο ακούμε για «περισσότερη Ευρώπη», για «πιο στενή ένωση» και άλλα συναφή, χωρίς να γίνουμε Ευρωφοβικοί, νομίζω ότι είναι σωστό να επιδιώκουμε και να ζητούμε μια Ευρώπη που να λειτουργεί ως κοινωνικός συνεταιρισμός και όχι ως καταναγκαστικός γάμος, με όλες του τις συνέπειες. Το ότι συνεργαζόμαστε με κάποιον (ή κάποιους) δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά πρέπει και να τον παντρευτούμε. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί η οικονομική συνεργασία να οδηγεί στην απώλεια της πολιτιστικής και ηθικής μας ταυτότητας. Θα πρέπει να διεκδικούμε να είμαστε Έλληνες πολίτες της Ευρώπης, και όχι απλώς Ευρωπαίοι πολίτες άχρωμοι, άοσμοι και ομοιόμορφοι. Μπορούμε;