Το γεγονός απετέλεσε--δικαιολογημένα--είδηση, ή μάλλον σειρά ειδήσεων. Αλβανός βαρυποινίτης σκότωσε οικογενειάρχη δεσμοφύλακα με αυτοσχέδιο μαχαίρι. Λίγο μετά την μεταγωγή του σε άλλη φυλακή ασφαλείας ο ίδιος βρέθηκε νεκρός στο κελλί του. Τα νεκροτομικά ευρήματα δείχνουν ότι κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου, προφανώς από το προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για τη φύλαξη και μεταφορά του. Τώρα κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη για την απανθρωπία τους, με οδυνηρές συνέπειες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Τραγική αλυσίδα γεγονότων, απ’ όποια μεριά και να την δει κανείς. Ένας άνθρωπος που εκτελούσε την υπηρεσία του πέφτει νεκρός από το χέρι του κακοποιού. Μπορεί κανείς εύκολα να φαντασθεί την ψυχολογία των συναδέλφων του: καθένας από αυτούς σκέφτεται ότι θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του θύματος. Υπό το κράτος των συναισθημάτων αυτών δεν θα περιμέναμε βέβαια να κεράσουν καφέ και κουλουράκια τον κρατούμενό τους. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι τον βασανισμό και το λυντσάρισμα η απόσταση είναι όση από τον πολιτισμό στη βαρβαρότητα. Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά δικαιολογία για την πράξη αυτή. Όμως, αυτό που ονομάζουμε ‘σωφρονιστικό σύστημα’, πέρα από τον ευφημισμό, τί άλλο θα μπορούσε να σημαίνει; Αν οι φυλακές ήταν πραγματικά φυλακές, που θα πληρούσαν μόνο τους στοιχειώδεις όρους διαβίωσης, με απομόνωση, χωρίς κινητά τηλέφωνα και άλλες τέτοιες διευκολύνσεις, μήπως θα αποφεύγαμε κάποια τέτοια δράματα; Το πρόβλημα δεν έχει εύκολη λύση.
Στη χώρα που τα περισσότερα δημόσια πράγματα πάνε στραβά, δεν περιμέναμε οι φυλακές ν' αποτελούν εξαίρεση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς!
Σωστά γράφεις ότι το πρόβλημα δεν έχει εύκολη λύση. Ούτε υπάρχει νομίζω εύκολη απάντηση στα γεγονότα. Τα γεγονότα στην αλυσίδα που περιγράφεις, βέβαια δεν ξεκινάνε, κατά την γνώμη μου την στιγμή της δολοφονίας του σωφρονιστικού υπαλλήλου από τον βαρυποινίτη (από όπου ξεκίνησες την εξιστόρηση στην ανάρτηση): πρέπει αναγκαστικά να ξεκινήσουμε την αλυσίδα της εξιστόρησης τουλάχιστον, το αργότερο, την στιγμή που ο βαρυποινίτης αποφάσισε να δολοφονήσει τον σωφρονιστικό υπάλληλο, και, δεν επιτρέπεται να προχωρήσουμε στον επόμενο κρίκο πριν προσφέρουμε τουλάχιστον δύο ή τρεις εκδοχές του κίνητρου στον νου του βαρυποινίτη για την δολοφονία. Εσύ ο ίδιος πρόσφερες κίνητρα στους δολοφόνους-σωφρονιστικούς υπαλλήλους όταν έγραψες ότι "Μπορεί κανείς εύκολα να φαντασθεί την ψυχολογία των συναδέλφων του" και ότι "δεν θα περιμέναμε βέβαια να κεράσουν καφέ και κουλουράκια τον κρατούμενό τους" Όμως τα κίνητρα που προσέφερες για τους δολοφόνους-σωφρονιστικούς υπαλλήλους, σαν ομάδα, περιλαμβάνοντας στην ομάδα και τον δολοφονημένο σωφρονιστικό υπάλληλο, ίσως να προτείνουν κάτι και για τον δολοφονημένο σωφρονιστικό υπάλληλο το οποίο με την σειρά του να προτείνει κάποιο κίνητρο για την αρχική απόφαση του βαρυποινίτη (ο οποίος στην απόγνωσή του δεν είχε πια τίποτα να χάσει)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιθανώτατα η αλυσίδα είναι πιο μακριά απ' όσο (απλουστευτικά) την παρουσίασα. Μπορεί να ξεκινούσε από τη συμπεριφορά της ομάδας προς τους κρατουμένους, ή ενδεχομένως και προσωπικά από τον δολοφονημένο σωφρονιστικό υπάλληλο, ή να είχε άλλα παράπλευρα αίτια, που ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ. Δυστυχώς το σύστημα είναι τέτοιο που μόνο σωφρονισμό δεν παρέχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτρέψτε μου κι εμένα ένα σχολιασμό. Όσο δεν παρακινούνται οι προς σωφρονισμό εγκλειόμενοι να παραγάγουν κάποιο έργο ή να βελτιώσουν το (κατά τεκμήριο χαμηλό) μορφωτικό τους επίπεδο αλλ' απλώς... μετρούν μέρες, τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα. "Αργία μήτηρ πάσης κακίας".
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Άλλωστε ποιοί επιλέγονται ως σωφρονιστικοί υπάλληλοι; Μήπως κάποιοι Αραβαντινοί; Μ.Χ.