Σης και βρώσις

Ακούσαμε χθες το πρωί στο ευαγγέλιο (από την Επί του Όρους Ομιλία) τη μεγάλη αλήθεια ότι «όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί βρίσκεται και η καρδιά μας». Αν ο ‘θησαυρός’ είναι στον ουρανό ή στη γη ή στα υποχθόνια ή στα βάθη της θάλασσας, εκεί θα βρίσκεται και η σκέψη, η επιθυμία, η καρδιά, η ψυχή και η ζωή μας. Αν ο ‘θησαυρός’ αποτελείται από μέταλλα, χαρτιά, πετρέλαια, πέτρες πολύτιμες και ημιπολύτιμες, ακίνητα, κτήματα, εξουσία, δόξα, θα γίνει ‘σκωλήκων βρώμα’ και θα σκωροφαγωθεί και θα κλαπεί, και μαζί μ’ αυτόν και η ψυχή και η ζωή μας.
     Έκανα τις σκέψεις αυτές χθες βράδυ ακούγοντας για τις σκληρές απαιτήσεις του φημισμένου London School of Economics, που παίρνει ταλαντούχους νέους με ψυχή και τους μεταμορφώνει σε κουρντισμένες μηχανές παραγωγής και μεγιστοποίησης κέρδους, με αντάλλαγμα και τίμημα την ψυχική τους ισορροπία και υγεία. Τα ‘golden boys’ (όχι βέβαια αποκλειστικώς αγόρια) που ακούγονται τα τελευταία χρόνια σε όλα τα ρεπορτάζ για την οικονομία (που βέβαια μόνο ως ορθή νομή του οίκου μας δεν μπορεί να εννοηθεί) είναι ρομπότ χωρίς μέλλον. Τον περασμένο Αύγουστο έγραψαν οι εφημερίδες για ένα νεαρό μαθητευόμενο οικονομικό αναλυτή, τον Moritz Erhardt, που πέθανε μετά από 72 ώρες συνεχούς εργασίας με σκοπό την ανάδειξη στον ανταγωνιστικό χώρο της τράπεζας Merrill Lynch. Όπως λέει η Polly Courtney, που εργάσθηκε παλιότερα στον ίδιο χώρο, στο βιβλίο της με τίτλο ‘Golden Handcuffs’ (Χρυσές χειροπέδες), «τελικά τα χρήματα και τα μπόνους ποτέ δεν μπορούσαν να αντισταθμίσουν την εξάντληση και την έλλειψη του ελέγχου της ζωής μας, αλλά μας χρειάσθηκαν κάποια χρόνια για να το συνειδητοποιήσουμε. Τα χρήματα ήταν απλώς ένα αναισθητικό». 
     Για να παραφράσουμε λοιπόν (χωρίς να διαστρέψουμε) την ευαγγελική ρήση, ας βάλουμε τον θησαυρό μας εκεί που ειλικρινά θέλουμε να είναι και η καρδιά μας.