Κυνισμός

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, την τελευταία σκακιέρα αντιπαράθεσης των παγκοσμίων παικτών, μονοπωλούν σχεδόν τα δελτία ειδήσεων, και μας κάνουν να βλέπουμε με όλο και περισσότερο κυνισμό τις καλές προθέσεις των μεγάλων. Ενδεικτικό της θεώρησης αυτής είναι το παρακάτω απόσπασμα από το σημερινό χρονογράφημα του Π. Μπουκάλα (Καθημερινή), με τίτλο ‘Ειρηνικός’ πόλεμος:  

     ‘Οι αυτοκρατορίες πάντως, η μία που θα προτιμούσε να παραμείνει μία και μόνη και η άλλη που επιδιώκει τη μερική έστω ανασύστασή της, δεν ταλανίζονται από συνειδησιακά προβλήματα. Ηθικά άλλωστε (κι αν υποθέσουμε πως η λέξη αυτή είχε ποτέ στοιχειώδες αντίκρισμα στις δοσοληψίες τους), είναι αλληλοεξουδετερωμένες. Αρχίζει η μία τα μαθήματα διεθνούς δικαίου και η άλλη τής θυμίζει Ιράκ, Γιουγκοσλαβίες, Γκουαντάναμο κτλ. Πιάνει η άλλη το τροπάριο και η πρώτη τής φρεσκάρει το μνημονικό με Γεωργίες, Αφγανιστάν, Τσεχοσλοβακίες κτλ. Λένε «δίκαιο» και ακούς «πετρέλαιο». Λένε «ο αέρας της δημοκρατίας» και ακούς «φυσικό αέριο»’.

     Στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε ακούγαμε συχνά για ισορροπίες τρόμου μεταξύ των υπερδυνάμεων, που αναφέρονταν κυρίως στα αντίστοιχα πυρηνικά οπλοστάσια και την καταστροφική τους ισχύ (= ποιος μπορούσε να εξαφανίσει τη Γη περισσότερες φορές). Σήμερα το δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι μικρότερες χώρες είναι σε ποιον να εμπιστευθούν τη φιλία τους, αφού οι ορατές επιλογές είναι 'πάρε τη μία και χτύπα την άλλη'. Ξεχνώντας βέβαια ότι η μόνη Υπερδύναμη 'ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου'.