Τζέντλεμαν

Πόσο ‘κύριος’ πρέπει να είσαι για να παίρνεις τηλέφωνο από την πρωτεύουσα και να βρίζεις και να απειλείς με απόλυση την προϊσταμένη που νοσηλεύει επί εβδομάδες τη μητέρα σου--κι αυτό γιατί; Διότι δεν δουλεύει, λες, εδώ και μέρες το τηλέφωνο στο δωμάτιό της. Το ότι η γυναίκα των 92 Δεκεμβρίων επιβιώνει χάρη στο έλεος του Θεού και την αδιάκοπη φροντίδα ανθρώπων σαν την προϊσταμένη είναι προφανώς ζήτημα άνευ σημασίας. Το ότι στα 92 της δεν ακούει και πολύ καλά προφανώς δεν περνάει καν από το μυαλό σου ως αιτία πιθανής ‘δυσλειτουργίας’ του τηλεφώνου (το οποίο, δοκιμασμένα, λειτουργεί). Άλλωστε, εσύ μεγαλοπιάνεσαι, συνομιλείς με υπουργούς, διασώζεις επιχειρήσεις, πιάνεις πουλιά στον αέρα, τίποτε δεν σου ξεφεύγει. Κρίμα όμως που οι μεγάλες δουλειές, οι υψηλές συναναστροφές, οι πολλές και δυσθεώρητες περγαμηνές δεν σου δίδαξαν στοιχειώδη ευγένεια. Στα πόσα πτυχία άραγε μαθαίνει κανείς να λέει ένα ‘ευχαριστώ’;