Ανταποδόματα

Εδώ και μέρες, και σήμερα από το πρωί, θέμα δημόσιας συζήτησης στα Μέσα είναι οι ‘μίζες’ για τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας. Ειδικοί και μη, στρατηγοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι και λοιποί, ξαφνικά (μα εντελώς!) ανακάλυψαν (!) ότι κάθε αγορά για την ενίσχυση της εθνικής άμυνας συνδέεται με ‘ανταποδοτικά ωφέλη’ προς εκείνους που την εγκρίνουν (ή ακόμη και προς εκείνους που απλώς δεν την απορρίπτουν). Και ο αφελής πολίτης παρακολουθεί με ανοιχτό στόμα και γουρλωμένα μάτια τον διάλογο, ακούει για ποσά που δεν τα έχει δει στον ύπνο του και που εγκαταλείπονται ‘αφελώς’ στο γραφείο ενός γραμματέα ή άλλου στελέχους επιτροπής, πονηρεύεται, και διαλογίζεται: Αν τόσα έπαιρνε ο γραμματέας, πόσα αναλογούσαν στον υπουργό; Οι υπόλοιποι της επιτροπής δεν είχαν γνώση της συναλλαγής; Μόνο τότε γίνονταν αυτά; Μόνο στην άμυνα γίνονται αυτά; Η υγεία, τα δημόσια έργα, η ανάπτυξη, το εμπόριο, η ναυτιλία είναι χώροι άμοιροι τέτοιων φαινομένων;
     Ας αφήσουμε κατά μέρος την υποκρισία με την οποία συζητούνται τα θέματα αυτά από όλους που μέχρι χθες 'δεν γνώριζαν'. Επειδή η υποψία είναι δέντρο που αν σπαρεί μια φορά δεν ξερριζώνεται εύκολα, κάθε δημόσιο αξίωμα που με την υπογραφή του επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό και αυξάνει το κοινό χρέος όλων μας αυτόματα θα πρέπει να γίνεται αντικείμενο εξονυχιστικής έρευνας. Κανείς βέβαια δεν θέλει να μπουν αθώοι και ένοχοι στο ίδιο τσουβάλι. Ωστόσο, αν υποθέσουμε ότι κάποιος δεν παίρνει μεν ο ίδιος χρήματα, ανέχεται όμως να τα παίρνουν οι άλλοι γύρω του (και να κλείνουν πονηρά το μάτι ο ένας στον άλλο για τη δική του αφέλεια), δεν φέρει την ευθύνη για την συγκάλυψη παράνομης δραστηριότητας; Μήπως τελικά το ‘τεκμήριο της αθωότητος’ λειτουργεί ως άσπρη μπογιά;