Αυτές τις μέρες το κλίμα στην επικαιρότητα είναι... Ξηρό. Τό ’σκασε ο ομώνυμος ισοβίτης, κροκοδείλιο κλάμα στις αρχές, αλληλοκατηγορίες και υποψίες ότι δεν ήταν ακριβώς ‘αθώα’ η απόδραση, ΕΔΕ και ανακρίσεις, να κι ένα βιντεοδιάγγελμα με θανατικές απειλές και αυτοαναγόρευση του δραπέτη σε επαναστάτη... Δεν βρέθηκε βέβαια ακόμη ο σεναριογράφος που θα στήσει ένα σήριαλ γύρω από την υπόθεση αυτή. Ωστόσο, απρόσμενα συλλογίζομαι τον μακαρίτη Γέροντα Σωφρόνιο που γράφει κάπου στον βίο του Αγίου Σιλουανού ότι το Καλό, ως αυθύπαρκτο, δεν έχει ανάγκη να μεταμφιέζεται σε Κακό για να αναδειχθεί. Αντίθετα, το Κακό, ως άρνηση του Καλού, συχνά μετασχηματίζεται ‘εις άγγελον φωτός’ για να πλανήσει τον κόσμο. Έτσι, η ‘επαναστατική’ μασκαράτα δεν θα πρέπει να μας ξεγελά, ούτε να μας κάνει να παίζουμε με τις λέξεις. Για έναν κοινό δολοφόνο πρόκειται.
Διάβασα χθες την παρακάτω ρήση του Γκαίτε και την βρήκα σχετική με τα προηγούμενα: «Αν ο κροκόδειλος έφαγε τον εχθρό σου, αυτό δεν σημαίνει πως έγινε και φίλος σου».
Είναι αλήθεια πως ο διάβολος είναι (ή μάλλον παρουσιάζεται) συχνά ως "όμορφος", αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο αποκρουστικό από το έγκλημα που προμελετάται και στη συνέχεια "δικαιολογείται" με κάθε είδους "ιδεολογία" ή κακόβουλο επιχείρημα. Και ακόμα χειρότερα όταν αντί να ζητάει συγγνώμη και να δείχνει μεταμέλεια, απαιτεί να αναγορεύεται σε τιμητή δικαίου στο όνομα των αδυνάτων και καταδυναστευόμενων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά και όποιος εθελοτυφλεί ή του επιτρέπει να ξαναμφανίζεται ελεύθερο, την ίδια ευθύνη φέρει.
Να απομονώσουμε την κάθε είδους βαρβαρότητα!