Ηγέτες

Είχα βρεθεί στην Πολωνία ως φοιτητής το καλοκαίρι του 1979, λίγους μήνες πριν εκδηλωθεί στο Γκντανσκ το κίνημα της ‘Αλληλεγγύης’ με πρωτοπόρο τον Λεχ Βαλέσα (δεν προφέρεται έτσι στα πολωνικά, αλλά μην προσπαθήσετε να το αποδώσετε με ελληνικούς χαρακτήρες, άδικος κόπος). Ήταν η πρώτη αληθινή άνοιξη στο τότε ανατολικό μπλοκ (μετά από εκείνη της Πράγας του 1968), που οδήγησε στο σαρωτικό ‘ντόμινο’ που παρέσυρε τις κόκκινες δικτατορίες τη μία μετά την άλλη μέσα σε μια δεκαετία. Ο πρωταγωνιστής της πήρε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1983, πέρασε στη συνέχεια από την προεδρία της ελεύθερης πλέον Πολωνίας και τώρα είναι πλέον παγκόσμια γνωστό ιστορικό πρόσωπο. Πριν δυο χρόνια μου είχε κάνει εντύπωση μια φωτογραφία που τον έδειχνε να επισκέπτεται στο νοσοκομείο τον άρρωστο τότε στρατηγό Γιαρουζέλσκι, μεγάλο του αντίπαλο και διώκτη την εποχή της ‘Αλληλεγγύης’. Ο σκηνοθέτης Αντρέι Βάιντα έφτιαξε την τελευταία του ταινία ‘Βαλέσα: ο άνθρωπος της ελπίδας’ γι’ αυτόν και για τους αγώνες του. Μιλώντας αυτές τις μέρες στους δημοσιογράφους στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας ο Βαλέσα δήλωσε: «Για να προχωρήσουμε μπροστά πρέπει να διαβάσουμε τις 10 εντολές.  Μόνον με αυτά τα όπλα θα μπορέσει κανείς να πολεμήσει τον κυνισμό που διακρίνει την εποχή μας».

     Προοδευτικοί κάθε απόχρωσης, ακούτε;