Μια και σήμερα ανοίγουν τα σχολεία (με την καθηγητική υπόσχεση να κλείσουν και πάλι το συντομώτερο δυνατό), ας αφιερώσουμε κάποιες σκέψεις στην παιδεία.
Πρόσφατα λοιπόν δυο αρθρογράφοι της ‘Καθημερινής’ (Κατσουνάκη, Τσίχλιας, 31/8/2013) ασχολήθηκαν με την περιβόητη ‘βάση του 10’ για την εισαγωγή στα ανώτατα ιδρύματα (χωρίς κεφαλαία, παρακαλώ, μέχρι νεωτέρας). Επιτέλους, θα πρέπει να πούμε στη χώρα αυτή τα πράγματα με το όνομά τους. Ακούγεται πολύ στις μέρες μας η ‘αξιοκρατία’ σε προσλήψεις, διορισμούς, προαγωγές κτλ. Αξιοκρατία σημαίνει αξιολόγηση, δηλαδή ότι κάποιοι θα είναι πρώτοι και κάποιοι έσχατοι, με όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Πότε όμως θα γίνεται αυτή η αξιολόγηση; Όταν τα εικοσάρια έχουν πέσει αδιακρίτως σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου-Λυκείου, πώς θα φτάσεις να ‘κόβεις’ κάποιους στην πόρτα του πανεπιστημίου; Και όταν τα πτυχία και τα διδακτορικά έχουν μεταμορφωθεί σε είδος ευρείας λαϊκής κατανάλωσης, χωρίς αντίστοιχη προσπάθεια και ανάλογο ακαδημαϊκό αντίκρισμα, πώς θα διακρίνεις το γνήσιο από το γενόσημο; Με έναν διαγωνισμό τύπου ΑΣΕΠ; Με τέτοιο ‘εκπαιδευτικό’ παρελθόν, στην Ελλάδα όλοι θεωρούν εαυτούς αξίους για οτιδήποτε. Ποιος θα πείσει τους Έλληνες να κοιταχτούν στον καθρέφτη της πραγματικότητος, όταν με το ψέμα αυτό μεγάλωσαν και σπούδασαν (τρόπος του λέγειν) γενιές ολόκληρες; Αν θέλουμε να προχωρήσουμε προς το μέλλον, ίσως δεν θα έβλαπτε να υιοθετήσουμε το σύστημα του παρελθόντος, όταν δίναμε εξετάσεις δυο φορές το χρόνο, δεν παίρναμε το ‘άριστα’ από το πρώτο δίμηνο (ακόμη κι αν το αξίζαμε) για να μην επαναπαυθούμε, και υπήρχαν επανεξεταστέοι και ‘διετείς’ σε Γυμνάσιο και Λύκειο. Κακό μας έκανε άραγε;
[Απεστάλη στην Καθημερινή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου