Είχα γνωρίσει το μπροστινό μπαλκόνι του σπιτιού εδώ και αρκετά χρόνια. Το ήξερα ανέκαθεν σαν ύπαρξη, απλώς κάποια στιγμή έφτασα να το εκτιμήσω ως πρωινό καταφύγιο, ειδικά για τους θερινούς μήνες. Τις άλλες εποχές συνήθως δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο να βγαίνεις αγουροξυπνημένος στην ψύχρα γύρω στις έξι το πρωί και να πιάνεις το βιβλίο--δεν βοηθάει και ο φωτισμός. Από τη στιγμή που το ανακάλυψα, το αξιοποιώ δεόντως εκείνες τις περίεργες ώρες, μέχρι τις εφτάμιση και κάτι, πριν αρχίσει η καθαυτό εργασία της ημέρας.
Η ατμόσφαιρα είναι ιδανική έξω από τους αναμμένους τοίχους του υπνοδωματίου: δροσιά και σχετική ησυχία. Έχεις τη ευκαιρία, μαζί με τη δουλειά, να παρατηρήσεις την πόλη καθώς ξυπνάει. Η κίνηση πάνω στο σταυροδρόμι αρχίζει σιγά-σιγά να αυξάνεται: εισερχόμενοι και εξερχόμενοι, εποχούμενοι και αραιοί πεζοί. Ανεβαίνει και ο υπόκωφος θόρυβος της πόλης. Όπου νάναι, το συνεργείο που (ξανα)διορθώνει τα πεζοδρόμια θα πιάσει δουλειά. Ένας ηλικιωμένος κύριος στο απέναντι μπαλκόνι πίνει καφέ και καπνίζει κοιτάζοντας τα λουλούδια του. Παραθυρόφυλλα ανοίγουν. Παράθυρα φωτίζονται ή σβήνουν. Ματιές στον ουρανό, συνήθως καθαρό, με σπάνια σύννεφα. Μυαλό κατά κανόνα ξύπνιο για εργασία μακριά από τον υπολογιστή. Κάπως έτσι έχω διορθώσει τα τελευταία χρόνια μια σειρά από ανόμοια βιβλία: ένα μεγάλο σύγγραμμα ανατομικής (με πολύ μικρά τυπογραφικά στοιχεία), μια συνοπτική ιστορία του Βυζαντίου, δυο-τρεις τόμους απομαγνητοφωνημένων ομιλιών ενός σύγχρονου γέροντα. Έμαθα πολλά, θυμούμαι πολύ λίγα. Έτσι είναι το μυαλό. Σε κάθε περίπτωση μου έμεινε ‘το ωραίο ταξίδι’.
Και φέτος, εν μέσω κρίσης, η ανακάλυψη του αιώνα. Μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια διαπίστωσα ότι μπορώ να κάνω την ίδια εργασία... στο πίσω μπαλκόνι.
(Περίεργοι μεταλλικοί ήχοι με διακόπτουν. Μια σταχτιά δεκαοχτούρα βηματίζει πάνω στην κουπαστή του κιγκλιδώματος της διπλανής οικοδομής και με παρατηρεί απορημένη: τι γράφει αυτός εκεί; Της χαμογελώ και συνεχίζω).
Το ήξερα ότι υπάρχει, αλλά το σνόμπαρα. Δεν έχει δα την ‘αίγλη’ του μπροστινού. Δεν έχει γλάστρες, στολίδια, καθίσματα, θέα στο δρόμο. Βλέπει κενούς χώρους, φωταγωγούς και άλλα όμοιά του μπαλκόνια που σπάνια χρησιμοποιούνται (ίσως για τους ίδιους λόγους). Κύριοι ‘ένοικοί’ τους είναι οι καυστήρες φυσικού αερίου και οι εξωτερικές μονάδες των κλιματιστικών. Ωστόσο, ανακάλυψα ότι τις κατάλληλες ώρες (απόγευμα έως βράδυ) προσφέρει τα ίδια πλεονεκτήματα με το μπροστινό (που αυτές τις ώρες λούζεται στον ήλιο): δροσιά, σχετική ησυχία, εύκολη πρόσβαση στη βιβλιοθήκη για τυχόν αναδρομές, τι άλλο θέλω; Ένα κάθισμα και ένα τραπέζι, και το γραφείο στήθηκε. Τελευταία μάλιστα προστέθηκε στο σκηνικό ένα εκπληκτικό καναρίνι που ανέβασε την... αισθητική αξία του.
Έχει βέβαια κι ένα μειονέκτημα: μπορώ να το απολαύσω μόνο τις μέρες που δεν έχω ιατρείο. Ωστόσο, η ανακάλυψη με έκανε ευτυχισμένο, τόσο που αποφάσισα να την μοιραστώ με τους αναγνώστες μου. Διότι αυτή είναι μια ακόμη από τις αρετές του: στο δροσερό μπαλκόνι, εκτός από το να διαβάζεις, μπορείς και να γράφεις. Ό,τι θέλεις.
Μπράβο! καλορίζικο!
ΑπάντησηΔιαγραφή