Πρωί πρωί, συνάντησα στην αναμονή της κλινικής δυο γνωστές μου κυρίες: πριν μερικά χρόνια είχα στην ιατρική μου φροντίδα τη μητέρα τους, που απεβίωσε τελικά από καρκίνο στον πνεύμονα, συνέπεια του μακρόχρονου εθισμού της στον καπνό. «Πώς από εδώ;» τις ρώτησα αφού χαιρετηθήκαμε. «Γιατρέ, ο θείος μας, ο αδελφός της μαμάς», μου είπαν. «Τι συμβαίνει;» ξαναρώτησα. «Τον έχετε σήμερα στο πρόγραμμα για βρογχοσκόπηση», ήταν η απάντηση. Το διαφορετικό επίθετο δεν μου είχε επιτρέψει να τον αναγνωρίσω. Και δυστυχώς οι ακτινολογικές εικόνες του θείου δεν άφηναν αμφιβολία για την διάγνωση, και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο.
Σίγουρα κάποιες μορφές καρκίνου έχουν κληρονομικό υπόβαθρο, που συνήθως είναι σαν δυναμίτιδα χωρίς φυτίλι: υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μη σκάσει ποτέ. Όταν όμως ανάβει το ‘φυτίλι’ του καπνίσματος, τότε το ενδεχόμενο γίνεται βεβαιότητα. Και τα μεν γονίδια δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε (κι ελπίζω να μη μπορέσουμε ποτέ, στο ορατό τουλάχιστον μέλλον...). Όμως το κάπνισμα είναι κυριολεκτικά στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς. Κι αυτό κάνει την ευθύνη εντελώς προσωπική.
Όσο να έρθει η ώρα της βρογχοσκόπησης, μου έφεραν να δω τις εξετάσεις μιας άλλης ασθενούς. Στα 40 της, ίδια διάγνωση, με μεταστάσεις στο νευρικό σύστημα. Επάγγελμα: γιατρός.
Κανένα σχόλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου