Στο ράφι

Από τα πολυσυζητημένα διαρθρωτικά μέτρα που όλο λαμβάνονται και όλο αναμένονται, είναι και η κατάργηση διαφόρων Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ή ‘φορέων’, όπως γενικά λέγονται) που δεν φαίνεται να εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, οι πολλοί αγνοούν ότι υπάρχουν, και όμως έχουν γραμμένους υπαλλήλους που πληρώνονται για την αργομισθία τους από όλους μας. Μια σχετική συζήτηση άκουγα στο ραδιόφωνο χθες, όταν μου ήρθε στο νου η σύγκριση με τα ράφια της βιβλιοθήκης μου.

     Μη βιαστείτε να με παραπέμψετε για ψυχιατρική αξιολόγηση. Ανάμεσα στα πολλά χρήσιμα και ενδιαφέροντα, διασκεδαστικά και ψυχωφέλιμα, βλέπω και ουκ ολίγους τόμους βιβλίων και περιοδικών που πιάνουν χώρο και μαζεύουν σκόνη χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτε. Πολλά από αυτά έχω χρόνια να τα πιάσω στα χέρια μου (π.χ. διδακτικά βιβλία από την φοιτητική μου ζωή, ήδη πολλαπλώς πεπαλαιωμένα), ενώ άλλα έχω ξεχάσει ότι υπάρχουν και θα ξαφνιαστώ πραγματικά αν κάποια στιγμή τα δω μπροστά μου, καθώς είναι κρυμμένα στην πίσω σειρά. Άλλα ήξερα από την αρχή ότι δεν πρόκειται να τα αγγίξω ποτέ: βρέθηκαν στο ράφι ως ‘δώρα’, και σίγουρα αναρωτιούνται τι ρόλο παίζουν τόσα χρόνια, πέρα από το να στηρίζουν τα διπλανά και να δημιουργούν το αδιαχώρητο. Ένα σωρό άχρηστα, σκέφτομαι, αλλά, προς Θεού, μη μου πείτε να τα πετάξω! Θα γίνουμε από δυο χωριά, για συναισθηματικούς λόγους.

     Κάπως έτσι και με τα διάφορα Νομικά Πρόσωπα του κράτους. Ανακαλύπτουμε την ύπαρξή τους όταν σκεφτόμαστε να τα καταργήσουμε. Αλλά τότε αρχίζουν οι αγωνιώδεις προβληματισμοί και οι ενοχές: πώς θα ζήσουμε χωρίς το Ίδρυμα Ερευνών για την Πατατοπαραγωγή στα Βορειοδυτικά Τζουμέρκα (ή κάτι άλλο εξίσου γραφικό και ασαφές); Ακριβή υπόθεση, όπως φαίνεται, το δημόσιο συναίσθημα.