Νόστος

«Ο γιατρός δεν έρχεται να με δει. Κανείς δεν μου λέει αν θα πάω στο σπίτι ως το Πάσχα...»
     Η φίλη μας που λέει τα παραπάνω (όχι με παράπονο, αλλά με το συνηθισμένο της χαμόγελο) έχει μερικούς μήνες στο νοσοκομείο. Και μόνη η διάρκεια της νοσηλείας δείχνει τη σοβαρότητα του προβλήματος. Επανειλημμένες επεμβάσεις, ανάγκη για παρεντερικές θεραπείες και γενική υποστήριξη ενός οργανισμού που έχει υποστεί τόσες ταλαιπωρίες τα τελευταία χρόνια, την κρατούν υποχρεωτικά ‘εσωτερική’. Οι συγκάτοικοί της έρχονται και φεύγουν, η ίδια παραμένει. Και ο γιατρός «δεν έρχεται να με δει». Προφανώς προσπαθεί να αποφύγει τη δύσκολη ερώτηση, ίσως διότι δεν θα μπορέσει να κρύψει την αλήθεια, ίσως διότι δεν θα αντέξει να δώσει την πιο δύσκολη απάντηση, ή να πει ένα διπλωματικό ψέμα. Ίσως με τον τρόπο αυτό επιβιώνει και ο ίδιος σε μια δουλειά ψυχοφθόρα. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω--κατά πάσα πιθανότητα δεν εκπαιδεύθηκε ποτέ σε τέτοιου είδους επικοινωνία. Και το ερώτημά της παραμένει....
     Η φίλη μας Ευδοξία έλαβε την τελική απάντηση χθες βράδυ, λίγο μετά το Πάσχα. Σήμερα την αποχαιρετίσαμε μέσα σε μια αναστάσιμη ατμόσφαιρα, με την βεβαιότητα ότι επέστρεψε στην ‘ποθεινήν πατρίδα’, αφήνοντας ένα υπόδειγμα για όλους μας.