Νέα ήθη

Άλλο είναι να λες ότι μια αρρώστια έχει γενικά τόσο τοις εκατό θνητότητα, και άλλο να πρέπει να επιλέξεις ποιοί συγκεκριμένοι άρρωστοι θα πεθάνουν.

     Άλλο είναι να κάνεις αριθμητικούς υπολογισμούς επί χάρτου (τόσες χιλιάδες πρέπει να απολυθούν), και άλλο να πρέπει να καταρτίσεις λίστες με συγκεκριμένα ονόματα.

     Άλλο είναι να λες ότι υπάρχουν επίορκοι και τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, και άλλο να πρέπει να τους κατονομάσεις.

     Και βέβαια, άλλο είναι να εργάζεσαι ευσυνείδητα και με αξιοπρέπεια και να εξυπηρετείς τους συμπολίτες σου σε όποια υπηρεσία βρίσκεσαι, και τελείως άλλο να χρησιμοποιείς το Δημόσιο ως βιτρίνα για αδήλωτες ελευθεροεπαγγελματικές δραστηριότητες και για παρασιτική διαβίωση, με την ευλογία κάποιου κομματικού μηχανισμού.

     Έλα όμως που μέχρι τώρα η ‘στεγανή ομπρέλα’ του Δημοσίου κάλυπτε χλωρά και ξερά, δικαίους και αδίκους. Οποιαδήποτε κατακραυγή κατά κακού υπαλλήλου συναντούσε την σθεναρή αντίδραση των συνδικαλιστών, που συνήθως αξιοποιούσαν το Δημόσιο για την προσωπική τους ανέλιξη. Οποιαδήποτε σκέψη (ούτε καν προσπάθεια) για αξιολόγηση έβρισκε αντίθετους τους ex officio ‘τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας’, που προτιμούσαν να μπαίνουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι στον ίδιο παρονομαστή, ώστε οι επιλογές να βασίζονται σε εξωυπηρεσιακά κριτήρια.

     Και τώρα ακούγονται πλέον επιτακτικά κάποιες λέξεις άγνωστες. Αξιολόγηση, κρίσεις, απολύσεις, κινητικότητα. Θα αναγκαστούμε να δουλεύουμε και τις ώρες εργασίας--άκουσον, άκουσον! Γίνονται τέτοια πράγματα;