Και εις Παρισίους...

Επειδή συχνά από τη θέση αυτή φέρνω ξένα παραδείγματα που δίνουν την εντύπωση ενός διαφορετικού ‘οικονομικού ήθους’ (ας επινοήσω κι εγώ μια πολιτικά ορθή έκφραση), οφείλω να αποκαταστήσω μια αίσθηση ισορροπίας. Έτσι διαβάζω την αρθρογράφο Marina Hyde στη χθεσινή Guardian (τίτλος του άρθρου: ‘Με τέτοια λίστα φοροφυγάδων η Εφορία ντροπιάζει μόνο τον εαυτό της’) να περιγράφει τη ‘λίστα της ντροπής’ που διαθέτει η βρετανική εφορία (HMRC) και που περιλαμβάνει ως κύριους καταζητούμενους φοροφυγάδες, μεταξύ άλλων, έναν κομμωτή στο Λίβερπουλ, ένα υδραυλικό, μια πλεκτοβιομηχανία και μια οινοποιία. Καμία από τις γνωστές μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, εμπορικών πολυκαταστημάτων και άλλων ονομαστών επιχειρήσεων δεν είναι υπό την έρευνα ή έστω την υπόνοια της εφορίας, διότι (όπως γράφουν πολλά από τα σχόλια των αναγνωστών) αυτές υπάγονται στη νομοθεσία περί ‘εταιρικών κερδών’ (με απλά λόγια, έχουν ‘αετούς’ λογιστές και δικηγόρους) ή (και πάλι σύμφωνα με τα σχόλια) είναι μεγάλοι χορηγοί πολιτικών κομμάτων. Τελικά η πεπτωκυία ανθρώπινη φύση δεν έχει εθνικότητα...