Ανέντιμες συμπεριφορές

Αυτές τις μέρες διορθώνω γραπτά. Άχαρη δουλειά, θα πει όποιος έχει την εμπειρία της. Δεν διαφωνώ, γι' αυτό και προσπαθώ να κάνω τις εξετάσεις μου όσο πιο βολικές γίνεται για τη διαδικασία της διόρθωσης, χωρίς να μειώνω τη σημασία του περιεχομένου. Υποτίθεται ότι προσπαθώ να βεβαιωθώ ότι όσοι μελέτησαν (ελπίζω...) το μάθημά μου συγκράτησαν κάποια σημεία χρήσιμα για την καθημερινή τους εργασία. Δεν τους ζητώ να μου αναπτύξουν θέματα. Προτιμώ την εύκολη λύση της επιλογής (σωστό-λάθος) και ελπίζω (πάλι...) ότι σκέφτονται λίγο πριν επιλέξουν την απάντηση. Ο αριθμός των 50 ερωτήσεων καλύπτει σε μεγάλη έκταση την ύλη, και κάνει την αναγωγή του αποτελέσματος επί τοις 100 πολύ απλή. Ωστόσο, η διόρθωση των γραπτών δίνει αφορμές για σκέψη. Το ευχάριστο είναι ότι όλοι πήραν υψηλούς βαθμούς, από 9 και πάνω (βρήκα κι ένα ατόφιο δεκάρι). Έχοντας ολοκληρώσει όμως, θα μπορούσα να χωρίσω τα γραπτά σε 3-4 κατηγορίες, ανάλογα με τα λάθη που έκαναν. Έτσι, βλέπει κανείς την ίδια ομάδα λαθών να επαναλαμβάνεται με σταθερό τρόπο σε 8-10 διαδοχικά γραπτά, ενώ μια άλλη ομάδα έχει μεταφέρει τα λάθη της σε 2-3 τελείως διαφορετικές ερωτήσεις. Δεν ήμουν παρών στις εξετάσεις, αλλά θα μπορούσα να στοιχηματίσω με μεγάλη σιγουριά ότι τα λάθη (και κατ' επέκτασιν και τα σωστά) αποτελούν σε κάθε ομάδα προϊόν συνεργασίας μεταξύ των εξεταζομένων. Εκεί που συνάντησα ένα ή δύο "άσχετα" λάθη (= ασύνδετα με κάποιο άλλο γραπτό) πραγματικά τα χάρηκα.
     Γιατί αντιγράφει κανείς; Για να περάσει το μάθημα, θα μου πείτε. Κι αν το περάσει με 7 αντί για 9, έγινε τίποτε; Δεν πρόκειται να βελτιώσει τις πιθανότητες της μελλοντικής του επαγγελματικής σταδιοδρομίας με τον βαθμό ενός μεταπτυχιακού μαθήματος. Αν θέλει να πετύχει κάτι τέτοιο, ας διαβάσει περισσότερο. Είχα κάποτε συμφοιτητή (πραγματικά καλό φοιτητή) που έλεγε εκ των προτέρων στους καθηγητές μας: "Αν πρόκειται να μου πάρω κάτω από 9, να με κόψετε". Δεν ζητούσε χαριστικό βαθμό: ήθελε μια δεύτερη ευκαιρία για διάβασμα. Με τον τρόπο αυτό πρόκοψε στη συνέχεια στην Αμερική.
     Πριν μερικά χρόνια το περιοδικό British Medical Journal είχε δημοσιεύσει ανώνυμα, ως έναυσμα για δεοντολογική συζήτηση, την ιστορία ενός τελειόφοιτου της Ιατρικής που πιάστηκε να αντιγράφει στις πτυχιακές του εξετάσεις. Η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το αν θα έπρεπε να επιτραπεί στον φοιτητή να πάρει πτυχίο ιατρικής ή όχι. Δεν ήταν λίγοι οι αναγνώστες που διατύπωσαν τη γνώμη ότι η ανέντιμη συμπεριφορά πρέπει να καταδικάζεται, και ότι δεν θα την ανέχονταν σε έναν μελλοντικό γιατρό. Μπορεί η άποψη αυτή να φαίνεται ακραία, αλλά βάζει σε σκέψεις. Δεδομένου ότι όλοι οι μεταπτυχιακοί φοιτητές μου ανήκουν στα επαγγέλματα υγείας, πόσο θα ανεχόμασταν σ' αυτούς κάποιας μορφής ανέντιμη συμπεριφορά; Ας θυμηθούμε τι λέει το Ευαγγέλιο: "Ο πιστός εν ελαχίστω και εν πολλώ πιστός εστι, και ο εν ελαχίστω άδικος και εν πολλώ άδικός εστι". Εδώ που τα λέμε όμως, πόσες μορφές ανέντιμης συμπεριφοράς "καταπίνουμε αμάσητες" κάθε μέρα; Για να μην πω ότι τις επικροτούμε κιόλας.