Διάλογοι παραμυθίας

Ο άρρωστος είναι απόμαχος γιατρός, μεγάλης ηλικίας, αλλά πλήρως διαυγής και γνώστης της καταστάσεώς του. Ανίατο το πρόβλημά του, και για άλλη μια φορά έχει ανάγκη για ανακουφιστική παρακέντηση θώρακος. Είναι όμως και ανυπόμονος. «Πόσο υγρό έβγαλες;» με ρωτάει κάθε τόσο.

    «Θα σου το πω σε δράμια για να μη μας καταλάβουν», του αστειεύομαι. Αυτές που υποτίθεται ότι ‘δεν πρέπει να καταλάβουν’ είναι η κόρη του, συνάδελφος κι αυτή, αρκετά χρόνια νεώτερη από μένα, και η νοσηλεύτρια που είναι ακόμη πιο μικρή. Για λίγες στιγμές εμείς οι δυο ‘μεγάλοι’ πλέκουμε μια αθώα συνωμοσία απέναντι στις δυο ‘μικρές’, και το διασκεδάζουμε.

   «Τι είναι τα δράμια;» ρωτάει η κόρη, μάλλον ξαφνιασμένη. Χαμογελάω. Καθώς στέκομαι πίσω από τον ασθενή για την παρακέντηση δεν βλέπω τη δική του όψη, αλλά είμαι σίγουρος ότι χαμογελάει κι εκείνος.

    «Το κάθε κιλό έχει 312,5 απ’ αυτά», της λέω, «και η οκά είχε τετρακόσια».

    «Η οκά τι ήταν;»

    «Μέτρο βάρους στην Οθωμανική εποχή, πριν από το κιλό», της απαντώ.

    «Και πολύ αργότερα», συμπληρώνει ο άρρωστος.

    «Και βέβαια», λέω. «Την εγκαταλείψαμε στα τέλη της δεκαετίας του 60».

    «Εσείς πού τα μάθατε αυτά, γιατρέ;» με ρωτάει περίεργη η νεαρή νοσηλεύτρια.

     «Στο σχολείο, στο μάθημα της αριθμητικής, μαθαίναμε να μετατρέπουμε τις οκάδες σε κιλά και αντίστροφα. Μια οκά είχε 1280 γραμμάρια. Όλα αυτά γίνονταν πριν γεννηθείτε εσείς οι δυο. Ακόμη και στο μπακάλη μπορούσες τότε να ψωνίσεις με οκάδες. Τώρα μαζί με τα δράμια χάθηκαν και οι μπακάληδες».

     «Πόσο υγρό έβγαλες;» ξαναρωτάει ο ανυπόμονος άρρωστος.

     «Πέρασα το κιλό και κοντεύω την οκά», του λέω για να ικανοποιήσω την ανυπομονησία του.

     «Εσείς από ποιο μέρος είστε, γιατρέ;» έρχεται η επόμενη ερώτηση της κόρης, για να διασκεδάσει τον χρόνο και το άγχος της αναμονής.

     «Μισός από εδώ, μισός από αλλού», απαντώ αινιγματικά.

     «Από εφτά πόλεις που μαλώνανε», λέει ο γιατρός ασθενής.

     Τέτοια ‘ανοίγματα’ δεν δίνονται συχνά, και βέβαια δεν αφήνονται να περάσουν αναπάντητα. Του δίνω την απάντηση σε ηρωικό εξάμετρο, απαγγέλλοντας:

       «Επτά πόλεις μάρναντο σοφήν περί ρίζαν Ομήρου,

       Σμύρνη, Χίος, Κολοφών, Ιθάκη, Πύλος, Άργος, Αθήνη».

     Οι δυο κοπέλες με κοιτάζουν παραξενεμένες. Τώρα το χαμόγελο του άρρωστου γιατρού έχει πλατύνει. Τις κοιτάζει με κατανόηση.

     «Μάλλον διαφορετικά πράγματα μαθαίναμε κάποτε στο σχολείο», λέει. 

     Η παρακέντηση έχει τελειώσει. Σχεδόν μιάμιση οκά το προϊόν της. Προσωρινά ανακουφισμένος ο ασθενής, παροδικά ικανοποιημένοι οι υπόλοιποι. Κρίμα που τελείωσε μια τέτοια πρωτότυπη συζήτηση. Ποιος ξέρει πού αλλού θα μπορούσε να φτάσει. Ίσως την επόμενη φορά, αν υπάρξει.