Ακτίνες Χ

Κάποιες φορές η ιατρική πράξη μας δίνει αφορμές να διασκεδάζουμε με τα... καμώματα των ασθενών μας. Όχι από κακία, προς Θεού! Δεν συμβαίνει συχνά αυτό, αλλά αποτελεί ένα μικρό αντιστάθμισμα για τα πιο δύσκολα και επώδυνα που ώρες-ώρες μας τραυματίζουν ψυχικά και μας κάνουν να ζηλεύουμε άλλες τέχνες...
     Θυμήθηκα αυτές τις μέρες την κυρα-Βασιλική. Σε μεγάλη ηλικία, μετά από μισό αιώνα καπνίσματος, έπασχε από σοβαρή αποφρακτική πνευμονοπάθεια και με κάλεσε να την δω στο σπίτι. Μπαίνοντας στο δωμάτιο την είδα να ανακάθεται στο κρεβάτι στηριγμένη σε δυο μαξιλάρια, πίσω από τα οποία διέκρινα ένα πακέτο τσιγάρα. Κάθισα απέναντί της και πιάσαμε την κουβέντα για τα τρέχοντα προβλήματά της. Αφού μου παραπονέθηκε για τη δύσπνοια, τον βήχα, το βράσιμο στο στήθος και όλα τα συναφή και με ρώτησε αν είχα να της δώσω κάτι παραπάνω για να την ανακουφίσω, την ρώτησα: «Και πώς θέλεις να καλυτερέψεις, κυρα-Βασιλική μου, με τα τσιγάρα που καπνίζεις;» «Δεν καπνίζω, γιατρέ!» απάντησε αγανακτισμένη εκείνη. «Τότε εκείνο το Μάρλμπορο τι κάνει κάτω από το μαξιλάρι σου;» επέμεινα. Η όψη της στο άκουσμα αυτό ήταν για φωτογραφία. Γούρλωσε τα μάτια, το σαγόνι της έπεσε τρεις πόντους, με κοίταξε με κάτι σαν δέος. «Γιατρέ, βλέπεις και μέσα από τα σκεπάσματα;» ψιθύρισε. Ομολογώ ότι απόλαυσα ιδιαίτερα τις... υπερφυσικές μου δυνάμεις εκείνη τη στιγμή. Όσο για την άρρωστη, έχω πάνω από δέκα χρόνια να μάθω νέα της.