Δεν πρόκειται για την ομώνυμη παλιότερη αμερικανική τηλεοπτική σειρά (Roots, 1977), βασισμένη στο βιβλίο του Alex Haley, που αναφερόταν σε μια ιστορία Αφρικανών σκλάβων που καταλήγουν στην Αμερική, αλλά για τις δικές μας ‘ρίζες’ στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Τις προάλλες, με κάποια αφορμή, θυμήθηκα το πρώτο κείμενο που είχαμε διδαχθεί στο Γυμνάσιο, και προσπάθησα να το καταγράψω από μνήμης: ‘Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις. Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει. Τοις των φίλων λόγοις αεί πιστεύομεν. Ει κινδυνεύομεν, ω φίλοι, τους των ανθρώπων τρόπους γιγνώσκομεν. οι μεν γαρ άπιστοι φίλοι ου μετέχουσι του κινδύνου, οι δε πιστοί συγκινδυνεύουσι τοις φίλοις. Πιστοίς φίλοις μάλλον ή χρυσώ και αργύρω πιστεύομεν. Ω φίλε, ο Θεός τους αγαθούς ανθρώπους ου λείπει. Πολλοί άνθρωποι τω πλούτω μάλλον ή τω Θεώ πιστεύουσι’. Ξέχασα τίποτε; Ίσως. Άλλωστε, η όλη άσκηση έγινε κυρίως για την ακροτελεύτια φράση, την αλήθεια της οποίας καθημερινά διαπιστώνουμε στον κόσμο μας.
Kαλημέρα γιατρέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι οι παλαιότεροι θυμόμαστε τον περίφημο Ζούκη. Κάπου εκεί στο κεφάλαιο για τον φίλο γράφει κι αυτό:Οι αγαθοί άνθρωποι και εν κινδύνοις αεί αγαθόν έχουσι θυμόν. Τω γαρ Θεώ πιστεύουσιν. Πάντοτε επίκαιρο.
Θαυμάζουμε την μνήμη και ευχαριστούμε για όσα θυμηθήκαμε. Καλή συνέχεια!
Ξέχασα τίποτε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα, το όνομα του συγγραφέα: Ζούκης!
Ευχαριστώ και τους δυο! Δεν έχω ξεχάσει βέβαια το όνομα του συγγραφέα (για την ακρίβεια, Βαμπούλης και Ζούκης). Τις δυο φράσεις που παραθέτει ο Ανώνυμος τις βρήκα σε μια μετέπειτα αναζήτηση στο Google, αλλά δεν τις πρόσθεσα εκ των υστέρων, για να μη "κλέψω". Γιατί όμως έχω την αίσθηση ότι εκείνα τα χρόνια κάτι παραπάνω μαθαίναμε από γράμματα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε μας φαίνονταν βασανιστικά. Τώρα τα αναπολούμε με ιδιαίτερη συγκίνηση και θα έλεγα κι ευγνωμοσύνη. Γιατί μάθαμε κι αγαπήσαμε τα αρχαία. Αναρρωτιέμαι αν τα μετέπειτα Αναγνωστικά-Βιβλία Αρχαίων Ελληνικών κέρδισαν τις καρδιές των μαθητών που τα μελέτησαν.
ΑπάντησηΔιαγραφή