Πριν ‘κρυώσει’ η φετεινή Πολυτεχνειάδα, ας σημειώσω δυο σκέψεις. Πολλά λέχθηκαν και γράφτηκαν τις μέρες αυτές για τη γενιά του τίτλου. Λοιπόν, το να ανήκεις σε μια συγκεκριμένη ‘γενιά’ δεν σε καθιστά γενικά και αυτομάτως ήρωα δια βίου (αν μικρός ήμουν καλό παιδί, δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να γίνω κλέφτης, απατεώνας ή ό,τι άλλο αργότερα, και αντιστρόφως βέβαια). Συνεπώς η ηρωική στάση σε μια δεδομένη στιγμή και συγκυρία δεν παρέχει ισόβια εγγύηση ή ασυλία, ούτε σημαίνει ότι από εκεί και πέρα όλοι σου χρωστάνε και δικαιούσαι μόνο να απαιτείς χωρίς να προσφέρεις ή να πειθαρχείς στους νόμους. Και βέβαια, η επιδημία των καταλήψεων (ή των δημοσίων βανδαλισμών) ‘έτσι για γούστο’ τα τελευταία 38 χρόνια δεν έχει καμία σχέση με μια εξέγερση απέναντι σ’ ένα τυραννικό καθεστώς: είναι απλώς μια κακέκτυπη ‘γενόσημη’ απομίμηση, μόνο για τον σαματά. Κάποτε πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το σιτάρι από τα πίτουρα. Και να θυμόμαστε τη λαϊκή ρήση (ασφαλώς παράφραση του Δημοσθενικού ‘τελευταίου εκβάντος’) ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Σημ. Είχα γράψει τα παραπάνω όταν μου έστειλαν το αναλυτικό κείμενο του Χρύσανθου Λαζαρίδη, που αξίζει να αναγνωσθεί, για την αποκατάσταση μιας κάποιας αλήθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου