Αυλή των θαυμάτων

Τι μαθαίνει κανείς όσο ζει σ’ αυτή τη χώρα... Το σωκρατικό «Γηράσκω αεί διδασκόμενος» έχει αποκτήσει άλλη διάσταση. Απεικονίζει τις καθημερινές αποκαλύψεις που ζούμε στην ‘αυλή των θαυμάτων’ στην οποία ζούμε. Κάτω από κάθε πέτρα μπορεί να βρει κανείς ένα περίεργο ‘ζουζούνι’, άλλοτε απλώς ενοχλητικό, συχνά βλαπτικό και μερικές φορές επικίνδυνο για τη δημόσια ζωή. Όλα εκδηλώσεις ενός κοινωνικού παρασιτισμού που δεν φαίνεται να έχει όρια. Έτσι π.χ. ο Π. Μανδραβέλης περιγράφει σήμερα ('Διακηρύξεις εξάρτησης', Καθημερινή) πώς οι πολυάριθμες επαρχιακές εφημερίδες επιβιώνουν με τα χρήματα που εισπράττουν για να δημοσιεύουν διακηρύξεις του Δημοσίου, που χρεώνονται με τιμή διπλάσια από τον ισχύοντα τιμοκατάλογο, και εξυπηρετούν καθαρώς πελατειακές σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία.
     Πολλά απ’ αυτά τα παράσιτα έδωσαν αφορμή και ευκαιρία στον Θεόδωρο Πάγκαλο να διατυπώσει την άποψη ότι «Μαζί τα φάγαμε». Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο γραμματικά σημαίνει ομολογία συνενοχής. Στην πράξη όμως λειτουργεί ως μέσον επιμερισμού (= αραίωσης) της ενοχής, και συνεπώς γενικής αθώωσης. Διότι «ένοχος ένοχον ου ποιεί», όπως έλεγαν οι παλαιοί νομικοί. Όταν είσαι βουτηγμένος στο μέλι μέχρι τους ώμους, δεν μπορεί να μέμφεσαι τους γύρω που παίρνουν ό,τι μπορούν με τα κουτάλια τους. Έτσι, βολεύονται όλοι όπως-όπως, και οι όποιες διαμαρτυρίες εκείνων που είναι έξω από το φαγοπότι θεωρούνται απλώς γραφικές. Ανεξάρτητα από τη γνώμη σας για τον τέως αντιπρόεδρο, διαβάστε ένα δείγμα από την ιστοσελίδα του βιβλίου του και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.