Διαρκές έγκλημα

Διαβάζω ΕΔΩ (όχι για πρώτη φορά) ότι ετησίως στην Ελλάδα έχουμε περίπου 100.000 γεννήσεις και 200.000 αμβλώσεις. Πέρα από τις ψυχρά αριθμητικές και τις δημογραφικές διαστάσεις του ζητήματος (πόσο ‘λιγοστεύουμε’ ως φυλή), υπάρχει το καθαρά ηθικό μέγεθος της Γενοκτονίας που διαπράττουμε, και για την οποία είμαστε αποκλειστικά υπαίτιοι, χωρίς να μας φταίει απολύτως κανένας άλλος. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει (ή απλώς, βολικά, το αγνοούμε) ότι το κυοφορούμενο έμβρυο είναι ανθρώπινη υπόσταση, η καταστροφή της οποίας είναι φόνος, εξίσου ειδεχθής όπως και κάθε έγκλημα από αυτά που αναφέρονται καθημερινά από τους εκφωνητές των Μέσων με τα γουρλωμένα μάτια. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να τεκμηριώσει κανείς την άποψη αυτή: ας σκεφθούμε μόνο ότι ως γιατροί πρέπει να προσέχουμε μήπως τα φάρμακα που δίνουμε σε μια έγκυο γυναίκα έχουν συνέπειες και για το έμβρυο, ενώ δεν πρέπει να εκθέτουμε μια μέλλουσα μητέρα σε ακτινοβολίες ή άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες κινδύνου για το κύημά της. Αν το έμβρυο δεν είναι ζωή, τι ακριβώς προστατεύουμε; Όσα νομικά, κοινωνικά ή ιατρικά επινοήματα κι αν εγείρονται υπέρ της άμβλωσης (‘δικαίωμα στην επιλογή’), δεν αποτελούν παρά ‘γενικά αναισθητικά’ για το συνειδησιακό πρόβλημα που δημιουργεί το γεγονός της βίαιας απόσπασης μιας ζωής από το μητρικό σώμα που την κυοφορεί. Τι απολογία θα δώσουμε σ’ Εκείνον που θα μας ζητήσει λόγο για το διαρκές έγκλημα κατά της ζωής; Μήπως η κρίση που ζούμε ως έθνος έχει να κάνει και με τέτοιες ηθικές εκτροπές;