‘Εμείς το βιολί μας’

Στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης διαβάζουμε τα ακόλουθα: ‘Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι’ [Αποκ. 22:11]. Η προστακτική δεν σημαίνει βέβαια εντολή, αλλά παραχώρηση στον καθένα να συνεχίσει να συμπεριφέρεται όπως επιλέγει κατά την ελεύθερη βούλησή του μέχρι το τέλος, οπότε θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της συμπεριφοράς αυτής.
     Γιατί αυτή η παράθεση; Μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα ότι το 'Βήμα της Κυριακής' δίνει ‘προσφορά’ μαζί με την εφημερίδα ένα από τα βιβλία του μαρκησίου ντε Σαντ. Απ’ όσο εγκυκλοπαιδικά γνωρίζω, ο μαρκήσιος δεν έγραψε ιδιαίτερα ψυχωφέλιμα έργα (κύρια θέματά του είναι η πορνογραφία, η βία, η βλασφημία και η παντελής έλλειψη ηθικών αναστολών), πέρασε συνολικά 32 χρόνια της ζωής του σε φυλακές και ψυχιατρεία, ενώ 'διαιώνισε' το όνομά του στον σαδισμό, την επιδίωξη της ηδονής μέσω της πρόκλησης πόνου σε άλλους, κάτι γενικά αποκρουστικό και αποτρόπαιο για σώφρονες και πολιτισμένους ανθρώπους. Προς τι λοιπόν αυτή η ‘προσφορά’ του 'Βήματος'; Είναι σαν να λέει στους αναγνώστες του: «Κρίση ξεκρίση, εμείς το βιολί μας, και δεν μας καίγεται καρφί». Κρίμα.