Ο Πρεσβευτής

Ο Όσιος Δαβίδ ο εν Θεσσαλονίκη που εορτάζεται σήμερα ήταν... Ιρακινός: το συναξάρι του μας λέει ότι καταγόταν από τη Μεσοποταμία. Πέρασε όλη την ζωή του ασκητικά στην εποχή του Ιουστινιανού στη Θεσσαλονίκη, εντός και εκτός των τειχών, και η αναγνώριση της αγιότητός του ήταν καθολική, ενώ ακόμη ζούσε. Η τελευταία υπηρεσία που πρόσφερε στην πόλη εν ζωή ήταν η εξής. Ο Ιουστινιανός αποφάσισε να απομακρύνει την έδρα του υπάτου του Ιλλυρικού (της Βαλκανικής) καθώς και την τοπική αρχιεπισκοπή από τη Θεσσαλονίκη. Οι κάτοικοι της πόλης αποφάσισαν να στείλουν πρεσβεία στον αυτοκράτορα και να υποβάλουν το αίτημα να μη στερηθεί η πόλη τους τις σημαντικές αυτές διοικητικές θέσεις. Επέλεξαν λοιπόν, ως πλέον κατάλληλο για την αποστολή αυτή όχι κάποιον πολιτικό ή τεχνοκράτη, αλλά τον έγκλειστο ασκητή Δαβίδ. Παρά την μεγάλη του ηλικία ο γέροντας ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου η παρουσία του μίλησε μόνη της. Μάλιστα ενώπιον της Συγκλήτου ζήτησε αναμμένα κάρβουνα που τα πήρε στα γυμνά χέρια του και με αυτά θυμίασε τους αξιωματούχους. Ο αυτοκράτωρ και η Σύγκλητος δέχθηκαν χωρίς αντίρρηση το αίτημα των Θεσσαλονικέων, και ο Άγιος ξεκίνησε για το θαλασσινό ταξίδι της επιστροφής. Αντίκρισε την πόλη για τελευταία φορά από το ακρωτήριο Μεγάλο Έμβολο, και εκοιμήθη στο πλοίο πριν αυτό φθάσει στο λιμάνι.

      Τέτοιους πρέσβεις και μεσίτες χρησιμοποιούσαν άνθρωποι και κοινωνίες που είχαν λίγο περισσότερη πίστη μέσα τους και τιμούσαν τους αγίους και όχι τους κάθε λογής αχρείους της πόλης τους, όπως έπραξε επ' εσχάτων ο "προοδευτικός" μας δήμαρχος.