Νομοτέλεια

Ελλείψεις σε ουσιώδη φάρμακα, ακόμη και για καρκινοπαθείς ασθενείς, καταγγέλλουν τα Μέσα. Αναμενόμενο ήταν κι αυτό, και σίγουρα το φαινόμενο θα χειροτερέψει πριν αρχίσει να βελτιώνεται. Ωστόσο, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, στο θέμα του φαρμάκου η πρό της κρίσης κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια είχε ξεφύγει από κάθε όριο. Τυπικό παράδειγμα η ογκολογία (χωρίς να είναι το μόνο). Κάθε καινούργιο χημειοθεραπευτικό φάρμακο έπαιρνε αυτόματα ‘ένδειξη’ για κάθε είδους καρκίνο, ακόμη κι αν οι αρχικές του μελέτες είχαν γίνει μόνο σε συγκεκριμένα είδη όγκων. Αποτέλεσμα: νέα, εν πολλοίς αδοκίμαστα, αλλά πανάκριβα φάρμακα δίνονταν (συχνά σε συνδυασμούς) ως πρώτες επιλογές σε παθήσεις για τις οποίες υπήρχαν καθιερωμένα και αποτελεσματικά σχήματα θεραπείας με κόστος δεκάδες φορές μικρότερο. Όταν, σχεδόν μοιραία, τα καινούργια φάρμακα αποδεικνύονταν άχρηστα, τότε θυμόμασταν τα παλιά κλασικά και φθηνά σκευάσματα. Μόνο που σε πολλές περιπτώσεις ήταν ήδη αργά. Στο μεταξύ όμως ο λογαριασμός είχε πάει στο Ταμείο. Και τώρα το τελευταίο δεν μπορεί να πληρώσει ούτε για μια ασπιρίνη.
     Τελικά, ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε. Δεν υπάρχει ενέργεια, ατομική ή συλλογική, σωστή ή λανθασμένη, που δεν θα τη βρούμε κάποια στιγμή μπροστά μας, με τις ανάλογες συνέπειες. Όπως το πλήγμα ενός σεισμού φέρνει στο φως τις τυχόν κακοτεχνίες των κτιρίων, έτσι και η κρίση φανερώνει όσα στοιβάξαμε στα θεμέλια της ζωής και της κοινωνίας μας, θετικά ή αρνητικά.