Αδιέξοδα

Οδεύουμε λοιπόν προς εκλογάς, και πάλι. Πιστοί στην δημοκρατική παράδοση που λέει ότι όλα μας τα διλήμματα τα θέτουμε στην κάλπη, ξαναστήνουμε τα ‘κουτιά’, και ό,τι ήθελε προκύψει. Και πιστοί στην αρχή του ‘κάθε φέτος και καλύτερα’, στην τελευταία πράξη του εκλογικού θεάτρου που μόλις ζήσαμε ξεπεράσαμε εαυτούς σε ευρηματικότητα, σε κωλυσιεργία, σε σκιαμαχίες επί της διαδικασίας, σε ‘στύλωμα των ποδιών’, σε ‘μουλάρωμα’ και σε κάθε άλλη συναφή ζωική συμπεριφορά. Με αποκορύφωμα το βλακώδες πινγκ-πονγκ του non-paper: αν αυτό δεν αποτελεί το λεγόμενο ρεζίλι των σκυλιών, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να προτείνουμε για τον τίτλο. ‘Των οικιών ημών εμπιμπραμένων’ εμείς γαυγίζουμε, ή γκαρίζουμε.

Χαρακτηριστικό της τρέχουσας κατάστασης είναι ότι και οι δυο επιλογές συνδέονται με απειλές. Αν μείνουμε μέσα στο ευρώ, θα χάνουμε χρήματα βάσει μνημονίου, με νέα μέτρα να μας περιμένουν σε κάθε γωνία του δρόμου, ενώ επισείεται από πολλούς και το ενδεχόμενο εγκατάστασης ‘Γερμανικής’ διακυβέρνησης (μεταξύ μας, δεν ξέρω αν αυτό θα είναι αναγκαστικά μειονέκτημα). Αν βρεθούμε εκτός του ευρώ, εγείρεται το φάσμα μιας έξωθεν επιβουλής από τους εξ ανατολών ηλίου γείτονές μας, ενώ θα διαθέτουμε ως ‘κερασάκι’ στην τούρτα μια κυβέρνηση που από στρατό θα γνωρίζει μόνο τους αντιρρησίες συνείδησης. Με άλλα λόγια, μπρος γκρεμός και πίσω… ΣΥΡΙγμός.

Στην εποχή του αειμνήστου σιδηρού παραπετάσματος κυκλοφορούσε τα ακόλουθο ανέκδοτο. Σε κάποιο σοβιετικό πανεπιστήμιο ένα φοιτητής ρωτάει τον καθηγητή ποια είναι η διαφορά καπιταλισμού και κομμουνισμού. «Καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», απαντά ο καθηγητής. «Κομμουνισμός είναι ακριβώς το αντίθετο». Σήμερα γνωρίζουμε ότι κοινός τόπος και των δύο είναι η εκμετάλλευση.

Και μια απορία. Όταν καίγεται μια περιοχή (βλέπε Ηλεία το 2007), την κηρύσσουμε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Όταν πλημμυρίζει ο Έβρος, το ίδιο. Σε κάθε θεομηνία επικαλούμαστε τις έκτακτες συνθήκες και εφαρμόζουμε τα ανάλογα μέτρα. Τι ακριβώς πρέπει να συμβεί για να κηρύξουμε ολόκληρη τη χώρα σε ανάλογη κατάσταση; Μήπως όμως το ‘έκτακτο’ του πράγματος αναφέρεται κυρίως στις αποζημιώσεις, που τώρα εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να πληρωθούν;