Δεν ξέρω Ιταλικά, αλλά αυτή τη φράση την κατάλαβα, μια και την ήξερα από τον ‘Θρήνο της Αριάδνης’ (Lamento di Arianna) του Claudio Monteverdi. «Αφήστε με να πεθάνω!» παρακαλούσε η ηλικιωμένη Ιταλίδα άρρωστή μου τις κόρες της. Έσβησε τραγικά το ίδιο βράδυ. Το παράπονό της τους τελευταίους αυτούς μήνες: δεν μπορούσε να γυρίσει στην πατρίδα της για να πεθάνει εκεί. Ακούσια μου ήρθε στο νου το ‘Χώμα ελληνικό’ του Γεωργίου Δροσίνη που μαθαίναμε μικροί στο σχολείο, που καταλήγει με τους στίχους:
‘Έτσι κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω,και το ξένο μνήμα θα 'ναι πιο γλυκό
σα θαφτείς μαζί μου στην καρδιά μου επάνω,
χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό.’
Τελικά, είτε Έλληνες είμαστε είτε ξένοι, φαίνεται ότι, όπως είπε κάποιος, πατρίδα μας είναι ο τόπος στον οποίο θα θέλαμε να πεθάνουμε.
Τελικά, είτε Έλληνες είμαστε είτε ξένοι, φαίνεται ότι, όπως είπε κάποιος, πατρίδα μας είναι ο τόπος στον οποίο θα θέλαμε να πεθάνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το ερώτημα : Πού θα ήθελαν άραγε να πεθάνουν οι περισσότεροι των πολιτικών μας ;
Φ.
Και ο Ανδρέας κάλβος (που τελικά πέθανε και τάφηκε στην Αγγλία) έγραψε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς μη μου δώσει η μοίρα μου
εις ξένην γην τον τάφον.
Κάπου είχα γράψει εδώ παλιότερα για τον Κάλβο και το ποίημά του. Έχω μάλιστα επισκεφθεί και τον τάφο του στην Αγγλία (στο Keddington): το όνομά του μόλις που διαβάζεται από τη φθορά.
ΑπάντησηΔιαγραφή