Δικαιώματα

Συγκεντρωμένοι χθες βράδυ γύρω από τη σορό του Νίκου, που ταξίδεψε προς τα υπερκόσμια μετά από ολιγόμηνη πάλη στα μαρμαρένια αλώνια, φιλοσοφούμε την επικαιρότητα υπό το πρίσμα της προκείμενης ματαιότητος. Ο λόγος--τί άλλο;--για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Διαπιστώνουμε ότι μια από τις αιτίες είναι τα ‘δικαιώματα’. Όλα γύρω μας μέχρι πρό τινος αποτελούσαν ‘κατακτήσεις’, ‘κεκτημένα’. Από τις πιο νόμιμες απολαβές και άδειες μέχρι τις πιο εξωφρενικές απαιτήσεις και διεκδικήσεις που δεν αγγίζουν αλλά υπερβαίνουν τα όρια της ανομίας, είτε στην εκπαίδευση, είτε στην εργασία, είτε στον ευρύτερο κοινωνικό βίο. Πουθενά και για κανέναν υποχρεώσεις, από μικρού έως μεγάλου, μόνο δικαιώματα. Παραλλάσσοντας τον μύθο του Αισώπου, η έμπροσθεν πήρα περιέχει μόνο τα δεύτερα, η όπισθεν μόνο τις πρώτες. Και ξαφνικά, ακόμη και τα πιο αυτονόητα, τα πιο ‘δίκαια’ δικαιώματα (όπως μισθοί, συντάξεις, ασφάλιση κτλ), τίθενται υπό αμφισβήτηση. Να είναι άραγε μια εκδήλωση δικαιοσύνης, κάτι σαν ‘οδόντα αντί οδόντος’;