[Του Ηλ. Μακρή, Καθημερινή 15/2/2012]
Πάνε δεκαετίες από τότε που ως μαθητής διάβασα το ‘Νησί των θησαυρών’ του Ρ. Λ. Στήβενσον. Οι αναγνώστες του θα θυμούνται τον Λόνγκ Τζων Σίλβερ, τον πειρατή με το ξυλοπόδαρο, το άκουσμα του οποίου προκαλούσε τον τρόμο στους υπόλοιπους, λόγω της σκληρότητάς του. Πού τον θυμήθηκα; Όχι βέβαια για να τον προτείνω για προστάτη ή για έμβλημα των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Απλώς κάθε φορά που βλέπω εκείνον τον Γερμανό υπουργό στην αναπηρική καρέκλα να κουνάει απειλητικά το δάχτυλο στους γύρω του μου φαίνεται σαν να ακούω το τακ-τακ του ξυλοπόδαρου πάνω στις πλάκες του δαπέδου...
Πρέπει να έχει μια μειονεκτική ψυχολογία λόγω της κατάστασής του. Σήμερα έμαθα πως έμεινε ανάπηρος από τη σφαίρα ενός τρελού. Δεν θα του ήταν και πολύ εύκολο να αποδεχθεί την οριστική αναπηρία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς του καθενός το κόμπλεξ (δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο) το πληρώνουν πολλοί άλλοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως τον είχα λυπηθεί, όταν του συνέβη. Τώρα, βέβαια, ντρέπομαι λίγο που τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα και μάλλον προς το αρνητικό, όταν ο κύριος ακούγεται στα κανάλια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΨείρας
Κάθε άνθρωπος είναι άξιος συμπάθειας και κατανόησης για το όποιο σωματικό του ελάττωμα. Οι ιδέες και οι απόψεις που υιοθετεί και εκφράζει είναι αυτές που μπορεί να τον κάνουν απεχθή και αποκρουστικό. Κρίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή