Ποτέ πια σταυρόλεξο!

Κλείνω τα βιβλία του ιατρείου υπό τους ήχους της μαγευτικής ‘Σεχραζάτ’ του Ρίμσκι-Κόρσακοφ και αναπολώ την πιο περίεργη ιστορία που άκουσα εδώ και καιρό στα πλαίσια μιας επαγγελματικής συζήτησης.
    Ο σημερινός άρρωστός μου έχει σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα και παραπονιέται για έλλειψη απασχόλησης, μια και δεν κινείται ελεύθερα. «Δεν λύνεις κανένα σταυρόλεξο;» του προτείνω, κρίνοντας εξ ιδίων. «Ποτέ σταυρόλεξο!» έρχεται η απάντηση, τόσο εμφατικά λες και του είχα προτείνει να πιεί ρετσινόλαδο. Δεν ήξερα ότι αυτή η τόσο προσφιλής ασχολία μπορεί να έχει και δυσάρεστες παρενέργειες. Όπως είναι φυσικό, ζητώ εξηγήσεις, κι αυτές έρχονται αβίαστα.
    «Στα νιάτα μου ήμουν αθλητής στο στίβο, και στη συνέχεια κριτής αγώνων. Μια φορά ήμουν χρονομέτρης σε Βαλκανικούς αγώνες. Ξεκινούν τα 800 μέτρα δρόμου. Είχα βρει ένα σταυρόλεξο και καταγινόμουν να το λύσω. Δεν είμαι μορφωμένος, αλλά δούλευα σαν τυπογράφος και τα πήγαινα καλά με τις λέξεις. Οι δρομείς έκαναν τον πρώτο γύρο του σταδίου και έτρεχαν τον δεύτερο. Εγώ είχα αφοσιωθεί στο σταυρόλεξο, όταν ξαφνικά σηκώνω το κεφάλι και βλέπω τον πρώτο να πλησιάζει στο τέρμα! Πετάω αμέσως το σταυρόλεξο και πιάνω το χρονόμετρο. Ευτυχώς δεν έγινα ρεζίλι μπροστά σε τόσο κόσμο, να αδικήσω και τους αθλητές. Από τότε δεν ξανάπιασα σταυρόλεξο στα χέρια μου».
    Αναρωτιέμαι αν κανείς μας ποτέ μεταμελήθηκε τόσο ριζικά για κάποια λανθασμένη συμπεριφορά του...