Προσγείωση

Άλλα λογάριαζα να γράψω, με αφορμή και τις σημερινές κινητοποιήσεις. Ωστόσο, τίποτε δεν προσγειώνει τη σκέψη τόσο σίγουρα, τόσο σταθερά, όσο μια κηδεία (εν προκειμένω, μητέρα φίλου). Όλες οι ανθρώπινες θεωρίες και φιλοσοφίες δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στο "πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον". Όλα όσα ακούμε ή θα ακούσουμε σε ειδήσεις, συζητήσεις, τηλεμαχίες και λογοδιάρροιες, σιγούν και παραδίδονται στη λήθη. Τράπεζες, δάνεια, οφειλές, επιτόκια, μετοχές, spreads. Κόμματα, ψήφοι, εκλογές, δημοσκοπήσεις, ρουσφέτια και τα τούτοις όμοια. Αγορές και δανειολήπτες, μηχανισμοί στήριξης και διάσωσης, τυχοδιώκτες, τοκογλύφοι, νομισματικά ταμεία, μνημόνια και αποφάσεις, Eurogroup και Ecofin, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΟΗΕ, G8, G20 και οι πολυάριθμοι πτωχότεροι συγγενείς τους, καταργούνται και εξαϋλώνονται μπροστά στο "φοβερώτατον του θανάτου μυστήριον". Και μένουμε να αναρωτιόμαστε: προς τί όλη η φασαρία, "η του κόσμου προσπάθεια και των προσκαίρων φαντασία"; Και γιατί τη σκέψη αυτή δεν την κάνουμε μόνοι μας, πριν μας δοθεί κάθε φορά η πιεστική αφορμή;
     Εντελώς σοβαρά, χωρίς καμία διάθεση μαύρου χιούμορ, θυμήθηκα το ανέκδοτο για τον φιλάργυρο που ζήτησε από τη γυναίκα του όταν πεθάνει να του βάλει όλα του τα χρήματα στο φέρετρο. Εκείνη, πριν κλείσει το καπάκι, έβαλε στο χέρι του εκλιπόντος ένα φάκελο. Στην απορία των συγγενών της, απάντησε: "Οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται. Του έγραψα λοιπόν μια επιταγή για ολόκληρο το ποσόν. Αν μπορεί να την εξαργυρώσει εκεί που πάει, είναι όλα δικά του". Για σκεφθείτε το λιγάκι...