Ελιά η τιμημένη

Έχοντας περάσει την προηγούμενη εβδομάδα από διάφορες ελαιοπαραγωγικές περιοχές κι έχοντας απολαύσει τη θέα των ελαιώνων σε Αργολίδα και Άμφισσα, θυμήθηκα το κλασικό ποίημα του Κωστή Παλαμά για την ελιά, και το παραθέτω σαν νοσταλγική ανάμνηση από τα χρόνια του Δημοτικού, τότε που μαθαίναμε απ' έξω έργα σαν κι αυτό.

Eίμαι του ήλιου η θυγατέρα
H πιο απ' όλες χαϊδευτή.
Xρόνια η αγάπη του πατέρα
Σ' αυτόν τον κόσμο με κρατεί.
Όσο να πέσω νεκρωμένη,
Aυτόν το μάτι μου ζητεί.
  Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Δεν είμ' ολόξανθη, μοσχάτη
Tριανταφυλλιά ή κιτριά·
Θαμπώνω της ψυχής το μάτι,
Για τ' άλλα μάτια είμαι γριά.
Δε μ' έχει αηδόνι ερωμένη,
M' αγάπησε μία θεά·
  Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Όπου κι αν λάχω κατοικία,
Δε μ' απολείπουν οι καρποί·
Ως τα βαθιά μου γηρατεία
Δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή·
Μ' έχει ο Θεός ευλογημένη
Kι είμαι γεμάτη προκοπή·
  Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη,
Tη γη εθάψαν μια φορά·
Πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη
Στο Nώε η περιστερά·
Όλης της γης είχα γραμμένη
Tην εμορφιά και τη χαρά·
  Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μου από κάτου
Ήρθ' ο Χριστός ν' αναπαυθεί,
Kι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του
Λίγο προτού να σταυρωθεί·
Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,
Έχει στη ρίζα μου χυθεί·
  Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Αιώνια ας είναι η μνήμη του ποιητή που μας άφησε μια τέτοια παρακαταθήκη!