Έννομη τάξη

Ίσως η φράση του τίτλου έχει καταντήσει πλέον ανέκδοτο στην Ελλάδα. Μια ματιά γύρω μας είναι αρκετή για να μας πείσει ότι οι έννοιες ‘νόμος’ και ‘τάξη’ είναι πολύ σχετικές στη χώρα που ζούμε. Ερμηνεύονται κατά το δοκούν, και βέβαια αντιπροσωπεύουν συνήθως το συμφέρον εκείνου που τις χρησιμοποιεί. Μάλιστα για συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους ‘νόμος’ είναι απλώς το δίκιο μιας ορισμένης τάξης ανθρώπων. Δηλαδή όλοι οι άλλοι είναι παράνομοι; Ακόμη, όταν ακούμε από επίσημα χείλη ότι «θα διασφαλισθεί η έννομη τάξη», και ψάχνουμε να βρούμε με το κιάλι πώς ακριβώς διασφαλίζεται η τάξη αυτή με κλειστούς δρόμους, καταλήψεις διοδίων, αποκλεισμούς σιδηροδρομικών γραμμών, αεροδρομίων και λιμανιών, και πυρπολήσεις αυτοκινήτων, τί άλλο να περιμένουμε; Ή θα πρέπει να ομολογήσει το κράτος ότι αδυνατεί να επιβληθεί, ή να βρει τρόπο ώστε να λειτουργεί η κοινωνία εις πείσμα των κάθε είδους εκβιασμών που προάγουν μόνο το δικό τους ‘δίκαιο’, τον ελληνιστί αποκαλούμενο τσαμπουκά. Όταν όμως έχεις κατάφωρα ανεχθεί ως πολιτεία την ανομία ως κανόνα ζωής επί τριάντα τόσα χρόνια, πώς να απεξαρτηθείς από αυτή την άτιμη την ‘πρέζα’;