Ευροκλύδων

Στις χαλεπές μέρες που περνάμε ας ρίχνουμε και καμιά ματιά σε κείμενα ιερά, που έμειναν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, έστω κι αν συνήθως τα λησμονούμε ή πεισματικά τα περιφρονούμε. Ένα τέτοιο είναι το προτελευταίο (27ο) κεφάλαιο των Πράξεων, ίσως το πιο δραματικό σε αφήγηση κείμενο της Καινής Διαθήκης, αν εξαιρέσουμε τα χρονικά των Παθών του Χριστού. Ο Απόστολος Παύλος [που τιμούμε σήμερα] ταξιδεύει δέσμιος δια θαλάσσης προς τη Ρώμη, και το πλοίο χτυπιέται από ‘άνεμον τυφωνικόν, τον καλούμενον Ευροκλύδωνα’ (είναι άραγε το όνομα συμβολικό;) και θαλασσοδέρνεται επί δεκατέσσερεις μέρες σε βαθμό που οι πάντες να χάνουν την ελπίδα ότι θα σωθούν. Μέσα σ’ αυτή την παραζάλη, όπου ούτε οι επαγγελματίες ναυτικοί ούτε οι επιβάτες ξέρουν τί τους γίνεται, ο Απόστολος Παύλος τους ενθαρρύνει ότι θα σωθούν όλοι και μάλιστα τους παρακαλεί να φάνε διότι έχουν μείνει τόσες μέρες νηστικοί. "Μόνο το πλοίο θα χαθεί", τους λέει. "Μου εμφανίσθηκε άγγελος του Θεού που λατρεύω και μου υποσχέθηκε ότι μου χαρίζει ο Θεός όλες τις ψυχές που πλέουν μαζί μου". Πόσες; Μας το λέει ο συγγραφέας Ευαγγελιστής Λουκάς: διακόσιες εβδομήντα έξι. Πράγματι, χωρίς να πάψουν να λαμβάνουν ανθρώπινα μέτρα (πανιά, πηδάλια, άγκυρες, εκβολή των σκευών), φτάνουν να ρίξουν το πλοίο σε μια ακτή, να το εγκαταλείψουν ενώ αυτό διαλύεται από τα κύματα και να σωθούν στη στεριά.
Στους χαλεπούς καιρούς που περνάμε οι μεταφυσικές ερμηνείες ή προεκτάσεις στην κρίση μπορεί να ακούγονται απλοϊκές ή περίεργες. Μήπως όμως ένα από τα σφάλματα που διαπράττουμε στον καιρό της ευημερίας είναι και η ψευδαίσθηση της αυτάρκειας και της αφθαρσίας μας, που γίνεται θρύψαλα σε καιρό κρίσης; Υπάρχουν άραγε σήμερα άνθρωποι τέτοιας πίστης που ο Θεός να τους χαρίσει τις ζωές όλων ημών των υπολοίπων; Ας το ελπίζουμε, κι ας το ευχόμαστε.